Το φως που πέφτει
Πάνω στον καθρέφτη
Παίρνει τη μορφή σου
Και τρελαίνομαι
Στις παραισθήσεις
Έχω ψευδαισθήσεις
Ακούω τη φωνή σου
Να λέει
έρχομαι…
Ψέματα μου λέει
Και το φως που ρέει
Απ’ τα δυο μου μάτια
Είναι δάκρυα
Ψέματα μου λέει
Κι η καρδιά μου κλαίει
Σα μικρό παιδάκι
Σε μιαν άκρια
Το φως που πέφτει
Ερωτά μου ψεύτη
Γράφει σ’ αγαπάω
Σα δε ντρέπεσαι
Κι εγώ στη ζάλη
Εσένα ακούω πάλι
Να μου ψιθυρίζεις
ότι έρχεσαι.
Ψέματα μου λέει
Και το φως που ρέει
Απ’ τα δυο μου μάτια
Είναι δάκρυα
Ψέματα μου λέει
Κι η καρδιά μου κλαίει
Σα μικρό παιδάκι
Σε μιαν άκρια
|
To fos pu péfti
Páno ston kathréfti
Perni ti morfí su
Ke trelenome
Stis paresthísis
Έcho psevdesthísis
Akuo ti foní su
Na léi
érchome…
Psémata mu léi
Ke to fos pu réi
Ap’ ta dio mu mátia
Ine dákria
Psémata mu léi
Ki i kardiá mu klei
Sa mikró pedáki
Se mian ákria
To fos pu péfti
Erotá mu psefti
Gráfi s’ agapáo
Sa de ntrépese
Ki egó sti záli
Eséna akuo páli
Na mu psithirízis
óti érchese.
Psémata mu léi
Ke to fos pu réi
Ap’ ta dio mu mátia
Ine dákria
Psémata mu léi
Ki i kardiá mu klei
Sa mikró pedáki
Se mian ákria
|