Βγαίνει αργά απ’ το λιμάνι το βαπόρι
στην παγωμένη καταχνιά του δειλινού,
μια φυσαρμόνικα ακούγετ’ απ’ την πλώρη
να τραγουδάει τη νοσταλγία του γυρισμού.
Θα καρτερώ όσον καιρό
λείπεις μακριά στην ξενιτειά.
Κι εγώ ιδαλγός ταξιδευτής της παραλίας
της φυσαρμόνικας ακούω τον σκοπό
και σκλάβος γίνομαι γλυκιάς μελαγχολίας
σαν να `μαι αυτός που πάει μακριά στα ξένα, εγώ.
Να μ’ αγαπάς όπου κι αν πας
κι όπου βρεθείς μη μ’ αρνηθείς.
Μαύρο σημάδι έχει γίνει το καράβι
πέρα στη γκρίζα του ορίζοντα γραμμή
μα η φυσαρμόνικα να τραγουδάει δεν παύει
για τη θλιμμένη του ξενιτεμού στιγμή.
Γλάρου φτερά για μια φορά
να ‘χα να ‘ρθω για να σε βρω.
Να μ’ αγαπάς!
|
Ogeni argá ap’ to limáni to vapóri
stin pagoméni katachniá tu dilinu,
mia fisarmónika akuget’ ap’ tin plóri
na tragudái ti nostalgia tu girismu.
Tha karteró óson keró
lipis makriá stin ksenitiá.
Ki egó idalgós taksideftís tis paralías
tis fisarmónikas akuo ton skopó
ke sklávos ginome glikiás melagcholías
san na `me aftós pu pái makriá sta kséna, egó.
Na m’ agapás ópu ki an pas
ki ópu vrethis mi m’ arnithis.
Mavro simádi échi gini to karávi
péra sti gkríza tu orízonta grammí
ma i fisarmónika na tragudái den pafi
gia ti thlimméni tu ksenitemu stigmí.
Gláru fterá gia mia forá
na ‘cha na ‘rtho gia na se vro.
Na m’ agapás!
|