Είν’ αμαρτία να μη ζεις
την αμαρτία της ζωής,
το βήμα σου να μην πατάς
εκεί που καίγεσαι να πας.
Είναι σκληρό να πολεμάς
τους χίλιους πόθους της καρδιάς,
να μην αφήνεις τη ζωή
να στρίβει εκείνη το κλειδί.
Είν’ αμαρτία να κρεμάς
το άσπρο ρούχο της χαράς,
στο σκουριασμένο το καρφί
που φτιάχνουν πρέπει και γιατί.
Είναι σκληρό να πολεμάς
τους χίλιους πόθους της καρδιάς.
|
In’ amartía na mi zis
tin amartía tis zoís,
to víma su na min patás
eki pu kegese na pas.
Ine skliró na polemás
tus chílius póthus tis kardiás,
na min afínis ti zoí
na strívi ekini to klidí.
In’ amartía na kremás
to áspro rucho tis charás,
sto skuriasméno to karfí
pu ftiáchnun prépi ke giatí.
Ine skliró na polemás
tus chílius póthus tis kardiás.
|