Εκείνος που σκαρφάλωσε
Στης μοναξιάς τα βράδια
Κοιτάζοντας κατάματα
Μια νύχτα το θεό
Ποτέ δεν παραδόθηκε
Στου κόσμου τα σκοτάδια
Και στο κατάρτι ύψωσε
Δικό του ουρανό
Άσε το κύμα να μας πάει
Εκεί που το κακό σκορπάει
Άσε το χρόνο βήμα βήμα
Ν’ αγαπάς κι άσε το κύμα
Εκείνος που ακούμπησε
Στην κουπαστή του πόνου
Και μες στη φλέβα έκρυψε
Του πόθου τα φιλιά
Ποτέ του δε λογάριασε
Τα δόκανα του χρόνου
Κι από το χάρτη έσβησε
Λιμάνια και στεριά
|
Ekinos pu skarfálose
Stis monaksiás ta vrádia
Kitázontas katámata
Mia níchta to theó
Poté den paradóthike
Stu kósmu ta skotádia
Ke sto katárti ípsose
Dikó tu uranó
Άse to kíma na mas pái
Eki pu to kakó skorpái
Άse to chróno víma víma
N’ agapás ki áse to kíma
Ekinos pu akubise
Stin kupastí tu pónu
Ke mes sti fléva ékripse
Tu póthu ta filiá
Poté tu de logáriase
Ta dókana tu chrónu
Ki apó to chárti ésvise
Limánia ke steriá
|