Το παράπονό μου απόψε
άλλη υπομονή δεν έχει,
θέλει ν’ ακουστεί, να κλάψει,
γιατί άλλο δεν αντέχει,
λείπεις απ’ τα δύσκολα και μου λες
θέλεις καθαρό αέρα,
μα οι απουσίες γίνανε πολλές
και πώς να τα βγάλω πέρα.
Αν ήσουνα στο πλάι μου τις ώρες που σε ήθελα
θα άντεχα τα δύσκολα, τα σκούρα της ζωής,
θα πέρναγα τις συμπληγάδες, θα `βγαινα, θ’ ανέβαινα
ψηλά στον ουρανό μαζί σου να κοιτώ
κατάματα τον ίδιο το Θεό,
ψηλά στον ουρανό μαζί σου να κοιτώ
κατάματα τον ίδιο το Θεό.
Το παράπονό μου απόψε
πάλι βόλτα θα με πάει,
και για μας θα μου μιλήσει
όπως θα με σεργιανάει,
μόνη, στα χειρότερα, μ’ άφησες,
χάραξες καινούργιο δρόμο,
τίποτα από μένανε δεν κράτησες
δώρο μ’ έκανες στον πόνο.
Αν ήσουνα στο πλάι μου τις ώρες που σε ήθελα
θα άντεχα τα δύσκολα, τα σκούρα της ζωής,
θα πέρναγα τις συμπληγάδες, θα `βγαινα, θ’ ανέβαινα
ψηλά στον ουρανό μαζί σου να κοιτώ
κατάματα τον ίδιο το Θεό,
ψηλά στον ουρανό μαζί σου να κοιτώ
κατάματα τον ίδιο το Θεό.
|
To paráponó mu apópse
álli ipomoní den échi,
théli n’ akusti, na klápsi,
giatí állo den antéchi,
lipis ap’ ta dískola ke mu les
thélis katharó aéra,
ma i apusíes ginane pollés
ke pós na ta vgálo péra.
An ísuna sto plái mu tis óres pu se íthela
tha ántecha ta dískola, ta skura tis zoís,
tha pérnaga tis sibligádes, tha `vgena, th’ anévena
psilá ston uranó mazí su na kitó
katámata ton ídio to Theó,
psilá ston uranó mazí su na kitó
katámata ton ídio to Theó.
To paráponó mu apópse
páli vólta tha me pái,
ke gia mas tha mu milísi
ópos tha me sergianái,
móni, sta chirótera, m’ áfises,
chárakses kenurgio drómo,
típota apó ménane den krátises
dóro m’ ékanes ston póno.
An ísuna sto plái mu tis óres pu se íthela
tha ántecha ta dískola, ta skura tis zoís,
tha pérnaga tis sibligádes, tha `vgena, th’ anévena
psilá ston uranó mazí su na kitó
katámata ton ídio to Theó,
psilá ston uranó mazí su na kitó
katámata ton ídio to Theó.
|