Το παρελθόν μου είν’ αυτό
και πώς να το αλλάξω;
Να ’ταν μολύβι να ’σβηνε,
χαρτί για να το κάψω.
Το παρελθόν μου είν’ αυτό,
δε γίνεται ν’ αλλάξει.
Για μια φορά που γέλασα
πόσες δεν έχω κλάψει.
Αγάπησα τα λάθη σου,
αγάπα τα δικά μου.
Άνθρωπος είμαι κι έκανα
κι εγώ τα σφάλματά μου.
Αγάπησα τα λάθη σου,
αγάπα τα δικά μου.
Το παρελθόν μου είν’ αυτό,
σαν ένα λάθος πάρ’ το.
Πώς να το μάθεις το σωστό
άμα δε δεις το σκάρτο;
Το παρελθόν μου είν’ αυτό,
αν θες κοντά μου μείνε.
Αγάπη δε γεννήθηκε
που πόνος να μην είναι.
|
To parelthón mu in’ aftó
ke pós na to allákso;
Na ’tan molívi na ’svine,
chartí gia na to kápso.
To parelthón mu in’ aftó,
de ginete n’ alláksi.
Gia mia forá pu gélasa
póses den écho klápsi.
Agápisa ta láthi su,
agápa ta diká mu.
Άnthropos ime ki ékana
ki egó ta sfálmatá mu.
Agápisa ta láthi su,
agápa ta diká mu.
To parelthón mu in’ aftó,
san éna láthos pár’ to.
Pós na to máthis to sostó
áma de dis to skárto;
To parelthón mu in’ aftó,
an thes kontá mu mine.
Agápi de genníthike
pu pónos na min ine.
|