Τέσσερις τοίχοι
και σε μια γωνία εγώ
έχω σβήσει όλα τα φώτα
σ’ ενα απέραντο κενό.
Τι κάνω τώρα;
Πες μου τι ακολουθεί;
Μάλλον άσε, μη μιλήσεις
έχω την απάντηση.
Μακριά σου εγώ είμαι τ’ απόλυτο μηδέν
Δεν υπάρχω, δεν αισθάνομαι, δεν ζω, δεν αναπνέω,
μοιάζω με τραγούδι, που το `κλεψαν το ρεφρέν.
Σαν μια χάρτινη βαρκούλα, πάνω στο νερό επιπλέω
μια στιγμή
προτού για πάντα βυθιστεί…
Εσύ να λείπεις
και εγώ στο πουθενά,
πήρες φεύγοντας
κομμάτια και μου άφησες κενά.
Παγώνει ο χρόνος
κι άνασα σταματά,
όλα μοιάζουν να `ναι λάθος
όλα μοιάζουν περιττά…
|
Tésseris tichi
ke se mia gonía egó
écho svísi óla ta fóta
s’ ena apéranto kenó.
Ti káno tóra;
Pes mu ti akoluthi;
Mállon áse, mi milísis
écho tin apántisi.
Makriá su egó ime t’ apólito midén
Den ipárcho, den esthánome, den zo, den anapnéo,
miázo me tragudi, pu to `klepsan to refrén.
San mia chártini varkula, páno sto neró epipléo
mia stigmí
protu gia pánta vithisti…
Esí na lipis
ke egó sto puthená,
píres fevgontas
kommátia ke mu áfises kená.
Pagóni o chrónos
ki ánasa stamatá,
óla miázun na `ne láthos
óla miázun perittá…
|