Όλα περνούν
σα διαβατάρικα πουλιά
η λύπη κι η χαρά μια δρασκελιά
κι εγώ ένας δρόμος
που ζητάει τα βήματά σου
και έχει χαραγμένο το όνομά σου
Ο χρόνος άλογο με γυρισμένα πέταλα
το παρελθόν μας δείχνοντας
τραβάει στο μέλλον
να ‘ναι ο δρόμος σου
στρωμένος ροδοπέταλα
και η ματιά σου ήλιος ανατέλλων
Κόκκινα σύννεφα
στην άκρη τ’ ουρανού
μιλώ με τις σκιές του δειλινού
μες στο μυαλό μου
ένα πέλαγο αφρισμένο
στου τραγουδιού
το σκάφανδρο ανασαίνω
|
Όla pernun
sa diavatárika puliá
i lípi ki i chará mia draskeliá
ki egó énas drómos
pu zitái ta vímatá su
ke échi charagméno to ónomá su
O chrónos álogo me girisména pétala
to parelthón mas dichnontas
travái sto méllon
na ‘ne o drómos su
stroménos rodopétala
ke i matiá su ílios anatéllon
Kókkina sínnefa
stin ákri t’ uranu
miló me tis skiés tu dilinu
mes sto mialó mu
éna pélago afrisméno
stu tragudiu
to skáfandro anaseno
|