|
Με τα χέρια αδειανά και τα μάτια ποτάμι
η ζωή που περνά και λυγάει σαν καλάμι.
Η ζωή μου λοιπόν, ταξιδιάρικο τρένο.
Στη σιωπή των σταθμών, μοναχή κατεβαίνω.
Κι όμως, σ’ είχα τόσο πιστέψει.
Κι όμως, την καρδιά μου είχες κλέψει
Κι όμως, στον παράξενο κόσμο που ζω,
όλα καλά και σωστά καμωμένα.
Νύχτα κι αυτή δίχως εσένα.
Στα παλιά σινεμά τα καθίσματα άδεια.
Το σκοτάδι γεννά του καημού τα σημάδια.
Πάλι μόνη λοιπόν, ταξιδιάρικο τρένο
Στη σιωπή των σταθμών τη βροχή περιμένω.
Κι όμως, σ’ είχα τόσο πιστέψει.
Κι όμως, την καρδιά μου είχες κλέψει.
Κι όμως, στον παράξενο κόσμο που ζω,
όλα καλά και σωστά καμωμένα.
Κόσμος κι αυτός δίχως εσένα
δίχως εμένα.
|
Me ta chéria adianá ke ta mátia potámi
i zoí pu perná ke ligái san kalámi.
I zoí mu lipón, taksidiáriko tréno.
Sti siopí ton stathmón, monachí kateveno.
Ki ómos, s’ icha tóso pistépsi.
Ki ómos, tin kardiá mu iches klépsi
Ki ómos, ston parákseno kósmo pu zo,
óla kalá ke sostá kamoména.
Níchta ki aftí díchos eséna.
Sta paliá sinemá ta kathísmata ádia.
To skotádi genná tu kaimu ta simádia.
Páli móni lipón, taksidiáriko tréno
Sti siopí ton stathmón ti vrochí periméno.
Ki ómos, s’ icha tóso pistépsi.
Ki ómos, tin kardiá mu iches klépsi.
Ki ómos, ston parákseno kósmo pu zo,
óla kalá ke sostá kamoména.
Kósmos ki aftós díchos eséna
díchos eména.
|
