|
Άι! με το γύφτικο ζουρνά,
με νταγερέ, που κουδουνά,
σύρε σκοπόν αντάμικο.
Εστράβωσα τη φέσα μου,
έρωτας που ‘ναι μέσα μου
για να χορέψω τσάμικο.
Χίλια χέρια κι άρματα
να `χα να σας φράξω,
να `χα και δυο κέρατα
τον οχτρό να σκιάξω!
Για να βαστάξει όσο μπορεί,
το μακελειό, να ‘στε γεροί,
της πένας αντρειωμένοι!
Κανοναρχάτε τ’ όνομά μας,
όντας η δόξα μελετά μας
τα σκελετά, γερμένη.
Να χαμ’ ένα βασιλιά,
για να μας θαμπώνει,
με λειρί στο κούτελο,
και φωνή τρομπόνι!
Όλα εδώ χάμου ψεύτικα.
Δε σ’ έζησα, ονειρεύτηκα,
μαύρη ζωή, όλη πίκρα.
Μα θα χαρώ σε, λευτεριά,
αιώνια αλήθεια κι ομορφιά,
σαν θα περάσω αντίκρα.
Να χαμ’ ένα βασιλιά,
δράκο με χοντρό λαιμό,
σέρτικο κι αράθυμο,
για να κάνει πόλεμο!
Άμποτε λίγο να δυνόμουν
για μια στιγμή να τρελαινόμουν,
ο σαλεμένος νους
και τα κλεισμένα τσίνορα
να μην ξαμώνουν σύνορα
και χώριους ουρανούς!
Να ιδώ τον κόσμο ανάποδα
τον αδερφό μου ξένο
και τον οχτρόν αδέρφι μου
αδικοσκοτωμένο.
|
Άi! me to giftiko zurná,
me ntageré, pu kuduná,
síre skopón antámiko.
Estrávosa ti fésa mu,
érotas pu ‘ne mésa mu
gia na chorépso tsámiko.
Chília chéria ki ármata
na `cha na sas frákso,
na `cha ke dio kérata
ton ochtró na skiákso!
Gia na vastáksi óso bori,
to makelió, na ‘ste geri,
tis pénas antrioméni!
Kanonarcháte t’ ónomá mas,
óntas i dóksa meletá mas
ta skeletá, germéni.
Na cham’ éna vasiliá,
gia na mas thabóni,
me lirí sto kutelo,
ke foní trobóni!
Όla edó chámu pseftika.
De s’ ézisa, onireftika,
mavri zoí, óli píkra.
Ma tha charó se, lefteriá,
eónia alíthia ki omorfiá,
san tha peráso antíkra.
Na cham’ éna vasiliá,
dráko me chontró lemó,
sértiko ki aráthimo,
gia na káni pólemo!
Άbote lígo na dinómun
gia mia stigmí na trelenómun,
o saleménos nus
ke ta klisména tsínora
na min ksamónun sínora
ke chórius uranus!
Na idó ton kósmo anápoda
ton aderfó mu kséno
ke ton ochtrón adérfi mu
adikoskotoméno.
|
