Όσο πάει και λιγότερο με νοιάζει
που να είσαι, τι να κάνεις, πως περνάς.
Το κατάλαβα και πια δε με πειράζει
που με ξέχασες και δε με αγαπάς.
Όμως μου περνάει απ’ το μυαλό μου πότε πότε:
Αχ και να `σουνα εδώ όπως και τότε.
Τότε που για μένα μόνο ζούσες
τότε που τρελά με αγαπούσες
τότε που με ξύπναγες τα βράδια
και το σπίτι γέμιζε με χάδια.
Όσο πάει και λιγότερο με νοιάζει
που μονάχη μου ξανά θα κοιμηθώ.
Δε σε σκέφτομαι την ώρα που βραδιάζει,
δε μου λείπεις το πρωί, δε σε ζητώ.
Όμως μου περνάει απ’ το μυαλό μου πότε πότε:
Αχ και να `σουνα εδώ όπως και τότε.
Τότε που για μένα μόνο ζούσες
τότε που τρελά με αγαπούσες
τότε που με ξύπναγες τα βράδια
και το σπίτι γέμιζε με χάδια.
|
Όso pái ke ligótero me niázi
pu na ise, ti na kánis, pos pernás.
To katálava ke pia de me pirázi
pu me kséchases ke de me agapás.
Όmos mu pernái ap’ to mialó mu póte póte:
Ach ke na `suna edó ópos ke tóte.
Tóte pu gia ména móno zuses
tóte pu trelá me agapuses
tóte pu me ksípnages ta vrádia
ke to spíti gémize me chádia.
Όso pái ke ligótero me niázi
pu monáchi mu ksaná tha kimithó.
De se skéftome tin óra pu vradiázi,
de mu lipis to pri, de se zitó.
Όmos mu pernái ap’ to mialó mu póte póte:
Ach ke na `suna edó ópos ke tóte.
Tóte pu gia ména móno zuses
tóte pu trelá me agapuses
tóte pu me ksípnages ta vrádia
ke to spíti gémize me chádia.
|