|
Ντέφι χτυπώντας το φεγγάρι
χορεύει κι έρχεται με χάρη,
έρχεται μες στις ερημιές
από το φως ασημωμένη
μικρή τσιγγάνα η Παινεμένη.
Ως τη θωρεί πετιέται πάνου
ο Άνεμος ο ακοίμιστος,
Πουνέντες άντρας πονηρός
κοιτάει τη μικρή κοιτάει
κι ολόγλυκα της τραγουδάει:
Μικρούλα μου άσε να σηκώσω
το φουστανάκι σου να ειδώ
άσε με λίγο να σ’ αγγίξω
και της κοιλίτσας σου ν’ ανοίξω
το ρόδο το γαλαζωπό.
Πετάει το ντέφι τρομαγμένη
και τρέχει τρέχει η Παινεμένη,
ξοπίσω της ακολουθεί
Άνεμος άντρας που κρατεί
μια σπάθα, σπάθα αστραφτερή.
Άχου το κύμα πως χλωμιάζει
ο κάμπος άκου πως στενάζει
παίζει των ίσκιων η φλογέρα
μέσα στο σκοτεινό αγέρα
Τρέχα Παινεμένη τρέχα
κι όπου να ‘ναι θα προφτάσει
ο Άνεμος και θα σ’ αρπάξει,
να τος χιμάει από ψηλά
γλείφεται γλώσσες τις εννιά.
Στο πρώτο σπίτι η Παινεμένη
χώνεται μέσα αλαφιασμένη
την αρωτάνε να τους πει
κι εκείνη λέει κι ανιστορεί.
Ενώ απ’ τη λύσσα του θερίο,
ο Άνεμος γυρνάει στο κρύο
παίρνει το σπίτι και το ζώνει
τα κεραμίδια του δαγκώνει.
|
Ntéfi chtipóntas to fengári
chorevi ki érchete me chári,
érchete mes stis erimiés
apó to fos asimoméni
mikrí tsingána i Peneméni.
Os ti thori petiéte pánu
o Άnemos o akimistos,
Punéntes ántras ponirós
kitái ti mikrí kitái
ki ológlika tis tragudái:
Mikrula mu áse na sikóso
to fustanáki su na idó
áse me lígo na s’ angikso
ke tis kilítsas su n’ anikso
to ródo to galazopó.
Petái to ntéfi tromagméni
ke tréchi tréchi i Peneméni,
ksopíso tis akoluthi
Άnemos ántras pu krati
mia spátha, spátha astrafterí.
Άchu to kíma pos chlomiázi
o kábos áku pos stenázi
pezi ton ískion i flogéra
mésa sto skotinó agéra
Trécha Peneméni trécha
ki ópu na ‘ne tha proftási
o Άnemos ke tha s’ arpáksi,
na tos chimái apó psilá
glifete glósses tis enniá.
Sto próto spíti i Peneméni
chónete mésa alafiasméni
tin arotáne na tus pi
ki ekini léi ki anistori.
Enó ap’ ti líssa tu therío,
o Άnemos girnái sto krío
perni to spíti ke to zóni
ta keramídia tu dagkóni.
|
