Του έρωτα μέγα κακό
σπαράζεις τους ανθρώπους
Με ματωμένους κόπους
αυτοί που αγάπησαν ξεχνούν
Με ματωμένους κόπους
αυτοί που αγάπησαν πενθούν
για όλη τους τη ζωή
Αχ Δέσποινά μου παρακαλώ
το βέλος σου που είναι χρυσό
λυπήσου με και ποτέ
μη μου σημαδέψει την ψυχή
Με τη βαμμένη την αιχμή
στον πόθο βαφτισμένη
Ας είναι ευλογημένη
η σωφροσύνη των θεών
που με κρατεί
αυτόν που αγαπώ μην τον πληγώσω
Ω εσύ ξόρκι των ερώτων των κρυφών
από στάχτη παρθένων εραστών
φύλαγέ με, ποτέ έρωτα μη νιώσω
Το ξέρω καλά μη μου το λες σε είδα
δεν έχεις πόλη ούτε πατρίδα
δεν έχεις φίλο για να γιάνει
στην δυστυχία σου να σκύψει με φροντίδα
Κι αν η Κατάρα πιάνει
τέτοιο κακό να πάθει
όποιος στο πλάι μου μ’ αγάπη δεν εστάθη
|
Tu érota méga kakó
sparázis tus anthrópus
Me matoménus kópus
afti pu agápisan ksechnun
Me matoménus kópus
afti pu agápisan penthun
gia óli tus ti zoí
Ach Déspiná mu parakaló
to vélos su pu ine chrisó
lipísu me ke poté
mi mu simadépsi tin psichí
Me ti vamméni tin echmí
ston pótho vaftisméni
As ine evlogiméni
i sofrosíni ton theón
pu me krati
aftón pu agapó min ton pligóso
O esí ksórki ton eróton ton krifón
apó stáchti parthénon erastón
fílagé me, poté érota mi nióso
To kséro kalá mi mu to les se ida
den échis póli ute patrída
den échis fílo gia na giáni
stin distichía su na skípsi me frontída
Ki an i Katára piáni
tétio kakó na páthi
ópios sto plái mu m’ agápi den estáthi
|