|
Του πόθου τ’ αγρίμι δεν τρώει, δεν πίνει
δεν ξαποσταίνει.
Πεινάει για σένα, διψάει για μένα
και περιμένει.
Σε θέλω στο πλευρό μου
ακοίμητο φρουρό μου
με το φιλί με το σπαθί,
το δράκο να σκοτώσεις
και να ‘ρθεις να με σώσεις
απ’ τη ζωή μου την κλειστή.
Τι δε θα ‘δινα
το γύρο του κορμιού σου να ξανάκανα
κι ας χανόμουνα
στη λάβα την καυτή και στα παγόβουνα.
Αν μ’ αγαπάς, μη μου το πεις
αφού το ξέρω τρεις φορές θα μ’ αρνηθείς.
Τι δε θα ’δινα
το γύρο του κορμιού σου να ξανάκανα
κι ας πνιγόμουνα
στο κύμα που μαζί σου δροσιζόμουνα.
Αν μ’ αγαπάς να μου το λες
κι εγώ για σένα θα πατήσω
και τις δέκα εντολές.
Στη νύχτα του κόσμου
το χέρι σου δώσ’ μου,
παρηγοριά μου,
το δρόμο να βρούμε, τον τρόπο να ζούμε,
ανηφοριά μου.
|
Tu póthu t’ agrími den trói, den píni
den ksaposteni.
Pinái gia séna, dipsái gia ména
ke periméni.
Se thélo sto plevró mu
akimito fruró mu
me to filí me to spathí,
to dráko na skotósis
ke na ‘rthis na me sósis
ap’ ti zoí mu tin klistí.
Ti de tha ‘dina
to giro tu kormiu su na ksanákana
ki as chanómuna
sti láva tin kaftí ke sta pagóvuna.
An m’ agapás, mi mu to pis
afu to kséro tris forés tha m’ arnithis.
Ti de tha ’dina
to giro tu kormiu su na ksanákana
ki as pnigómuna
sto kíma pu mazí su drosizómuna.
An m’ agapás na mu to les
ki egó gia séna tha patíso
ke tis déka entolés.
Sti níchta tu kósmu
to chéri su dós’ mu,
parigoriá mu,
to drómo na vrume, ton trópo na zume,
aniforiá mu.
|
