Τώρα που πέρασε ένας χρόνος σε πεθύμησα πολύ
πόσο μου λείπει το γλυκό σου το φιλί
Ζεστούς νοτιάδες θ’ αρματώσω σε πανί μεταξωτό
και στην άκρη αυτού του κόσμου θα ριχτώ
για να σε βρω
Τρένα αεροπλάνα και βαπόρια σκουριασμένα
θα πάρω κι άμα κινδυνέψω να πνιγώ
Κρίμα σε σένα
που τα `χεις όλα περασμένα ξεχασμένα
κι έχεις κυλίσει στο ποτάμι σαν νερό
Μέσα σε τρένα και βαπόρια
θα πνιγώ απ’ τη στεναχώρια
αν δε σε βρω
Τώρα που είδες και τ’ αστέρια πάνω σ’ άλλο ουρανό
να θυμάσαι που και που ποιος είμαι εγώ
Θα σε πετύχω κάποια μέρα που για άλλον θα πονάς
να σου μάθω ποιον αξίζει ν’ αγαπάς
αχ ν’ αγαπάς
|
Tóra pu pérase énas chrónos se pethímisa polí
póso mu lipi to glikó su to filí
Zestus notiádes th’ armatóso se paní metaksotó
ke stin ákri aftu tu kósmu tha richtó
gia na se vro
Tréna aeroplána ke vapória skuriasména
tha páro ki áma kindinépso na pnigó
Kríma se séna
pu ta `chis óla perasména ksechasména
ki échis kilísi sto potámi san neró
Mésa se tréna ke vapória
tha pnigó ap’ ti stenachória
an de se vro
Tóra pu ides ke t’ astéria páno s’ állo uranó
na thimáse pu ke pu pios ime egó
Tha se petícho kápia méra pu gia állon tha ponás
na su mátho pion aksízi n’ agapás
ach n’ agapás
|