Δυόμισι χιλιάδες χρόνια μ’ αγαπάς τρελά μου λες
Ωχ αυτές βρε οι τρελές σου οι υπερβολές
Μια στιγμή αν μ’ αγαπούσες, μια στιγμίτσα μόνο αν
Στο ριλάξ θα την περνούσα μια ζωή γκαγκάν
Του Διογένη εγγονό με έχεις καταντήσει
Και στα ίσια θα στο πω σ’ αρχαίο μέλλον ζούμε κι οι δυο
Για πιθάρι έχω το νου, φανάρι την καρδιά μου
Ψάχνω ακόμα και παντού να σε βρω ψεύτρα εδώ και τωρατζού
Ζώντας στην δικιά σου φρίκη εκατάντησα φρικιό
Την αγάπη χάπι κάνεις να την καταπιώ
Η δικιά μας ιστορία σαν τον αττικό ουρανό
Μα μπουκάρει η αιθάλη και εθαλοτυφλώ
|
Diómisi chiliádes chrónia m’ agapás trelá mu les
Och aftés vre i trelés su i ipervolés
Mia stigmí an m’ agapuses, mia stigmítsa móno an
Sto riláks tha tin pernusa mia zoí gkagkán
Tu Diogéni engonó me échis katantísi
Ke sta ísia tha sto po s’ archeo méllon zume ki i dio
Gia pithári écho to nu, fanári tin kardiá mu
Psáchno akóma ke pantu na se vro pseftra edó ke toratzu
Zóntas stin dikiá su fríki ekatántisa frikió
Tin agápi chápi kánis na tin katapió
I dikiá mas istoría san ton attikó uranó
Ma bukári i etháli ke ethalotifló
|