Λειψά είναι τα λόγια μας λίγα να ονειρευτούμε
μικρό ότι ποθούμε
μικρόψυχοι, μικρόμυαλοι και καλοταϊσμένοι
κι αυτό δεν απομένει
να τραβηχτώ απ’ το συρμό
κι από τα βογγητά σας στην κόχη μιας ανάσας.
Γι’ αυτό λοιπόν ξαναγυρνώ στον πλάγιο τον ήχο
να πιω και να μεθύσω
και ν’ αναστήσω τις καρδιές που `χουνε μείνει
μοναχές σε ξεχασμένο στίχο.
Κουράστηκα να σας θωρώ θέλει η ψυχή να γιάνει
ο κόσμος να ανασάνει.
Φλύαροι τόσοι και φτωχοί στο νόημα του
λόγου αρχή του παραλόγου.
Μόνοι όσοι ταξίδεψαν και δε γυρίσαν πίσω
(μάθαν το πως και γιατί) να σας το τραγουδήσω.
|
Lipsá ine ta lógia mas líga na onireftume
mikró óti pothume
mikrópsichi, mikrómiali ke kalotaisméni
ki aftó den apoméni
na travichtó ap’ to sirmó
ki apó ta vongitá sas stin kóchi mias anásas.
Gi’ aftó lipón ksanagirnó ston plágio ton ícho
na pio ke na methíso
ke n’ anastíso tis kardiés pu `chune mini
monachés se ksechasméno stícho.
Kurástika na sas thoró théli i psichí na giáni
o kósmos na anasáni.
Flíari tósi ke ftochi sto nóima tu
lógu archí tu paralógu.
Móni ósi taksídepsan ke de girísan píso
(máthan to pos ke giatí) na sas to tragudíso.
|