Ω να σπάσουν οι πέτρες να λυγίσουνε τα θυμωμένα σίδερα,
ο αφρός να φτάσει ως την καρδιά ζαλίζοντας τα θεριεμένα μάτια.
Η θύμηση να γίνει ένα κλαδάκι δυόσμου αμάραντο
κι από τη ρίζα του να ορμήσουν άνεμοι γιορτής.
Εκεί να γείρουμε το μέτωπο, τ’ αστραφτερά μας πράγματα
να `ναι κοντά στην πρώτη απλοχεριά του πόθου,
η κάθε γλώσσα να μιλεί την καλοσύνη της ημέρας.
Ήμερα να χτυπάει στις φλέβες ο παλμός της γης.
|
O na spásun i pétres na ligisune ta thimoména sídera,
o afrós na ftási os tin kardiá zalízontas ta therieména mátia.
I thímisi na gini éna kladáki diósmu amáranto
ki apó ti ríza tu na ormísun ánemi giortís.
Eki na girume to métopo, t’ astrafterá mas prágmata
na `ne kontá stin próti aplocheriá tu póthu,
i káthe glóssa na mili tin kalosíni tis iméras.
Ήmera na chtipái stis fléves o palmós tis gis.
|