Είσαι ο κρυφός καημός
αφέντης κι οδηγός
καβαλάρη οργή
μια χαμένη κιβωτός
που πέταξε στο φως
μέσα έχω κλειστεί
Ώρες μου χρωματιστές
σφιγμένες οι γροθιές
του ανέμου γίνομαι η ορμή
και σαρώνω τις σκιές
που μείνανε απ’ το χθες
σπασμένα λάβαρα στη γη
Είσαι πέρα απ’ τη χαρά
μια απάτητη αμμουδιά
σε χρυσό νησί
μακρινή αστροφεγγιά
μαγεύεις τη νυχτιά
πάνω από τη γη
Κι η αγάπη σου ξεσπά
χιλιάδες μυστικά
που δεν έχεις πει
τραγουδάνε δυο πουλιά
που μείναν μοναχά
σ’ ανοιχτό κλουβί.
|
Ise o krifós kaimós
aféntis ki odigós
kavalári orgí
mia chaméni kivotós
pu pétakse sto fos
mésa écho klisti
Ώres mu chromatistés
sfigménes i grothiés
tu anému ginome i ormí
ke saróno tis skiés
pu minane ap’ to chthes
spasména lávara sti gi
Ise péra ap’ ti chará
mia apátiti ammudiá
se chrisó nisí
makriní astrofengiá
magevis ti nichtiá
páno apó ti gi
Ki i agápi su ksespá
chiliádes mistiká
pu den échis pi
tragudáne dio puliá
pu minan monachá
s’ anichtó kluví.
|