Μέσα μου ρίζωσε ο καημός
και βγήκε μέχρι τ’ άστρα,
Ξελησμονίστρα του σεβντά,
όσα μου λες ξεχνάς τα.
Γκρεμό γκρεμό μ’ οδήγησες,
γκρεμό γκρεμό με πήγες
κι όσες φορές λαχτάρησα,
έκανες πως δε μ’ είδες.
Ξελησμονίστρα του σεβντά
και βασανογεννήτρα,
πως άντεξες να με θωρείς
παρέα με την πίκρα.
Δώσε μου μόνο μια στιγμή
να βρει η χαρά θεμέλιο,
ν’ ανθίσει μέσα μου η ζωή,
σαν τ’ ακριβό σου γέλιο
Μαζί να πιούμε το κρασί,
που λαχταρούσα χρόνια,
αυτό που πίνει ο έρωντας
και φτερουγίζει αιώνια.
Ξελησμονίστρα του σεβντά
και βασανογεννήτρα,
πως άντεξες να με θωρείς
παρέα με την πίκρα
|
Mésa mu rízose o kaimós
ke vgíke méchri t’ ástra,
Kselismonístra tu sevntá,
ósa mu les ksechnás ta.
Gkremó gkremó m’ odígises,
gkremó gkremó me píges
ki óses forés lachtárisa,
ékanes pos de m’ ides.
Kselismonístra tu sevntá
ke vasanogennítra,
pos ántekses na me thoris
paréa me tin píkra.
Dóse mu móno mia stigmí
na vri i chará themélio,
n’ anthísi mésa mu i zoí,
san t’ akrivó su gélio
Mazí na piume to krasí,
pu lachtarusa chrónia,
aftó pu píni o érontas
ke fterugizi eónia.
Kselismonístra tu sevntá
ke vasanogennítra,
pos ántekses na me thoris
paréa me tin píkra
|