Χαμός στο ίσιωμα | Chamós sto ísioma

Τα μάγια είναι μυστικά, μα μυστικά δε μένουν,
και πράγματα παράξενα άρχισαν να συμβαίνουν…
Ήρθε εξπρές η άνοιξη με χίλια χελιδόνια
και δυο φιλάκια έστειλε και λιώσανε τα χιόνια.
Ξημέρωσε Χριστούγεννα κι οι λόφοι πρασινίσαν
και μες στο νταλαχείμωνο οι πασχαλιές ανθίσαν.
Τα πρόβατα κελάηδαγαν γλυκά σαν αηδονάκια
κι οι αγελάδες πέταγαν ψηλά με τα πουλάκια.
Οι γέροι βγήκαν στις αυλές τα μήλα για να παίξουν,
ξύπνησαν οι τεμπέληδες και θέλαν να δουλέψουν.
Οι βλάκες γίναν έξυπνοι και οι μουγγοί μιλούσαν
και τα νερά του ποταμού ανάποδα κυλούσαν.
Όλοι στους δρόμους βγήκανε με γέλια και αστεία
και φαγοπότι στήσανε στη μέση στην πλατεία
κι ήρθαν κι οι μουσικάντηδες και πιάσαν το τραγούδι
κι όλη τη μέρα γλένταγαν, κάψαν το πελεκούδι.

Ξαφνικά, οι αγέλαστοι άνθρωποι έγιναν γελαστοί, αλλά πολύ γελαστοί – και ομιλητικοί, αλλά πολύ ομιλητικοί: «Γεια σας, τι κάνετε; Χρόνια πολλά… ματς μουτς». «Υπόσχομαι», έλεγε συνεχώς ο δήμαρχος, «μπράβο δήμαρχε» φώναζαν οι παρατρεχάμενοι και σιγά – σιγά, ένας – ένας, οι αγέλαστοι άνθρωποι άρχισαν να χορεύουν! Μάλιστα! Να χορεύουν! Οι καλικάντζαροι το ‘παν και το ‘καναν. Τα πάνω ήρθαν κάτω! Κι ενώ συνέβαιναν όλ’ αυτά, η πόρτα του χρόνου άνοιξε διάπλατα κι άρχισαν να καταφθάνουν οι επίσημοι προσκεκλημένοι των καλικάντζαρων: Η Χιονάτη με τους εφτά νάνους, ο Μολυβένιος Στρατιώτης με τη μπαλαρίνα του, ο Τομ Σώγιερ, Die Bremerstadt Musikanten, ο Ευτυχισμένος Πρίγκηπας, ο γέρο Αίσωπος με την παρέα του, ο Καραγκιόζης με την οικογένεια… «Γεια σου οικογένεια… ω, ω, ω, ω, ώπα…», «υπόσχομαι ότι…». Ο Κάρλος Καστανέντα, ο Τζέρι Γκαρσία, ο Τζίμι Χέντριξ… Οι καλικάντζαροι βαμμένοι με μπογιές σαν Ινδιάνοι κυλιόντουσαν χάμω, έκαναν τούμπες, έκαναν ότι τους κατέβαινε και διασκέδαζαν τρελά… Χαμός στο ίσιωμα!!

Χορέυανε, χορεύανε… μέχρι που νύχτωσε… και μια γλυκιά νύστα βάρυνε τα βλέφαρα τους… Έγειραν όλοι εκεί κι αποκοιμήθηκαν… κι έτρεχε ακόμα το κρασί από τις κάνουλες των βαρελιών. Οι καλικάντζαροι καβάλησαν τις χήνες τους κι έφυγαν. Μαζί τους έφυγαν κι οι γιορτές…

Την άλλη μέρα χιόνισε. Χιόνιζε πάνω απ’ το σιωπηλό κόσμο… χιόνιζε στις καρδιές των μοναχικών ανθρώπων.

Ta mágia ine mistiká, ma mistiká de ménun,
ke prágmata paráksena árchisan na simvenun…
Ήrthe eksprés i ániksi me chília chelidónia
ke dio filákia éstile ke liósane ta chiónia.
Ksimérose Christugenna ki i lófi prasinísan
ke mes sto ntalachimono i paschaliés anthísan.
Ta próvata keláidagan gliká san aidonákia
ki i ageládes pétagan psilá me ta pulákia.
I géri vgíkan stis avlés ta míla gia na peksun,
ksípnisan i tebélides ke thélan na dulépsun.
I vlákes ginan éksipni ke i mungi milusan
ke ta nerá tu potamu anápoda kilusan.
Όli stus drómus vgíkane me gélia ke astia
ke fagopóti stísane sti mési stin platia
ki írthan ki i musikántides ke piásan to tragudi
ki óli ti méra gléntagan, kápsan to pelekudi.

Ksafniká, i agélasti ánthropi éginan gelasti, allá polí gelasti – ke omilitiki, allá polí omilitiki: «Gia sas, ti kánete; Chrónia pollá… mats muts». «Ipóschome», élege sinechós o dímarchos, «brávo dímarche» fónazan i paratrechámeni ke sigá – sigá, énas – énas, i agélasti ánthropi árchisan na chorevun! Málista! Na chorevun! I kalikántzari to ‘pan ke to ‘kanan. Ta páno írthan káto! Ki enó sinévenan ól’ aftá, i pórta tu chrónu ánikse diáplata ki árchisan na katafthánun i epísimi proskekliméni ton kalikántzaron: I Chionáti me tus eftá nánus, o Molivénios Stratiótis me ti balarína tu, o Tom Sógier, Die Bremerstadt Musikanten, o Eftichisménos Prígkipas, o géro Esopos me tin paréa tu, o Karagkiózis me tin ikogénia… «Gia su ikogénia… o, o, o, o, ópa…», «ipóschome óti…». O Kárlos Kastanénta, o Tzéri Gkarsía, o Tzími Chéntriks… I kalikántzari vamméni me bogiés san Indiáni kilióntusan chámo, ékanan tubes, ékanan óti tus katévene ke diaskédazan trelá… Chamós sto ísioma!!

Choréiane, chorevane… méchri pu níchtose… ke mia glikiá nísta várine ta vléfara tus… Έgiran óli eki ki apokimíthikan… ki étreche akóma to krasí apó tis kánules ton varelión. I kalikántzari kaválisan tis chínes tus ki éfigan. Mazí tus éfigan ki i giortés…

Tin álli méra chiónise. Chiónize páno ap’ to siopiló kósmo… chiónize stis kardiés ton monachikón anthrópon.