Τέκνα των μάκαρων Θεών
Και γένος παλιό του Ερεχθέα ευτυχισμένο
Από την απόρθητη αυτή γη
Ελεύθερα εσείς
Γεύεσθε καρπό ευλογημένο
Λαμπροί εκατεβήκατε από τον ουρανό
Στον τόπο αυτό
Που εννιά μούσες
Με άγαμη γέννα εγέννησαν
Την όμορφη αρμονία
Κι απ’ το ξανθό κεφάλι της
Άστραψε άστραψε φως
Χρυσό
Η πόλη καθαρή των ιερών των ποταμών
Εσένα πως θα σε δεχτεί
Ανάξια μάνα, φόνισσα παιδιών;
Τα παιδιά σου ματωμένα
Δες τα μπροστά σου ματωμένα
Δε θα το μπορέσεις
Δε θ’ αντέξεις
Με το αίμα τους τα χέρια σου να βρέξεις
Το κλάμα τους, το παράπονό τους
Δε θα το αντέξεις
|
Tékna ton mákaron Theón
Ke génos palió tu Erechthéa eftichisméno
Apó tin apórthiti aftí gi
Elefthera esis
Gevesthe karpó evlogiméno
Labri ekatevíkate apó ton uranó
Ston tópo aftó
Pu enniá muses
Me ágami génna egénnisan
Tin ómorfi armonía
Ki ap’ to ksanthó kefáli tis
Άstrapse ástrapse fos
Chrisó
I póli katharí ton ierón ton potamón
Eséna pos tha se dechti
Anáksia mána, fónissa pedión;
Ta pediá su matoména
Des ta brostá su matoména
De tha to borésis
De th’ antéksis
Me to ema tus ta chéria su na vréksis
To kláma tus, to paráponó tus
De tha to antéksis
|