Εκεί που τέλειωνε του έρωτα το χρώμα
Και ανταμώναμε το χρόνο το σκληρό
Και έμοιαζε ψεύτικο χρυσάφι από χώμα
Ότι κι αν χτίζαμε μαζί τόσο καιρό
Τότε σ’ αγκάλιασα
Σφιχτά σε κράτησα
Γλυκά σε φίλησα
Και δε σε άφησα
Γλυκό φθινόπωρο που έρχεται κοντά μας
Γλυκός σαν μέλι ο χειμώνας ο βαρύς
Σαν καραβάκι φωτισμένο η φωλιά μας
Τώρα που γύρισα και ήρθες να με βρεις
Τότε μ’ αγκάλιασες
Σφιχτά με κράτησες
Γλυκά με φίλησες
Και δε με άφησες
|
Eki pu télione tu érota to chróma
Ke antamóname to chróno to skliró
Ke émiaze pseftiko chrisáfi apó chóma
Όti ki an chtízame mazí tóso keró
Tóte s’ agkáliasa
Sfichtá se krátisa
Gliká se fílisa
Ke de se áfisa
Glikó fthinóporo pu érchete kontá mas
Glikós san méli o chimónas o varís
San karaváki fotisméno i foliá mas
Tóra pu girisa ke írthes na me vris
Tóte m’ agkáliases
Sfichtá me krátises
Gliká me fílises
Ke de me áfises
|