Ποιος ποταμός το κρίμα μου θα πλύνει,
ποιος ουρανός τα μάτια μου θα δει.
Τέτοιο κακό κι η γης δε καταπίνει,
πρόδωσα εγώ το πιο καλό παιδί.
Χτύπα καμπάνα σήμερα
που αυτός φοράει σίδερα
κι η προδομένη του η καρδιά,
καταδίκη στη μοναξιά.
Μια καταχνιά μες στην καρδιά μου πέφτει,
πλήγωσα εγώ εκείνον που αγαπώ.
Να ‘χα θαρρώ τη θάλασσα καθρέφτη,
δε θα ‘φτανε το λάθος μου να δω.
Χτύπα καμπάνα σήμερα
που αυτός φοράει σίδερα
κι η προδομένη του η καρδιά,
καταδίκη στη μοναξιά.
|
Pios potamós to kríma mu tha plíni,
pios uranós ta mátia mu tha di.
Tétio kakó ki i gis de katapíni,
pródosa egó to pio kaló pedí.
Chtípa kabána símera
pu aftós forái sídera
ki i prodoméni tu i kardiá,
katadíki sti monaksiá.
Mia katachniá mes stin kardiá mu péfti,
plígosa egó ekinon pu agapó.
Na ‘cha tharró ti thálassa kathréfti,
de tha ‘ftane to láthos mu na do.
Chtípa kabána símera
pu aftós forái sídera
ki i prodoméni tu i kardiá,
katadíki sti monaksiá.
|