Χτυπάει τηλέφωνο
δεν είναι για μένα
ούτε κι ετούτη τη φορά
κάθομαι κάτω να συνεφέρω
την ταραγμένη μου καρδιά.
Χτύπησε η πόρτα
λέω αποκλείεται
έχει δικό της κλειδί
κι όμως πετάγομαι, τρέχω ν’ ανοίξω
με μια λαχτάρα σαν μικρό παιδί.
Να `ξερες πόσο τρέμουνε
τα έρμα γόνατά μου
κάθε που ακούω κουδούνισμα
μαχαίρι στην καρδιά μου.
Να ‘σαι στο άνοιγμα
τι πράγματα είναι τούτα;
Που ήσουν; Πες μου κάτι κι εσύ
Δε βγάζεις λέξη
φταίω άραγε για κάτι
και δεν το πήρα είδηση;
Μαλλιά άνω κάτω
τα μάτια σου στο πάτωμα
το βλέμμα σαν θολό νερό
θες ένα τσάι; Τι θες να σου φτιάξω;
Έξω αστράφτει, θα βρέξει θαρρώ.
Εγώ θα πέσω να κοιμηθώ
θα βρέξει όπου να ‘ναι
βάλε και πιες, έχει ό,τι θες
ό, τι νομίζεις κάνε.
|
Chtipái tiléfono
den ine gia ména
ute ki etuti ti forá
káthome káto na sineféro
tin taragméni mu kardiá.
Chtípise i pórta
léo apokliete
échi dikó tis klidí
ki ómos petágome, trécho n’ anikso
me mia lachtára san mikró pedí.
Na `kseres póso trémune
ta érma gónatá mu
káthe pu akuo kudunisma
macheri stin kardiá mu.
Na ‘se sto ánigma
ti prágmata ine tuta;
Pu ísun; Pes mu káti ki esí
De vgázis léksi
fteo árage gia káti
ke den to píra idisi;
Malliá áno káto
ta mátia su sto pátoma
to vlémma san tholó neró
thes éna tsái; Ti thes na su ftiákso;
Έkso astráfti, tha vréksi tharró.
Egó tha péso na kimithó
tha vréksi ópu na ‘ne
vále ke pies, échi ó,ti thes
ó, ti nomízis káne.
|