|
Δεν υπάρχει πια επιστροφή
στενός ο δρόμος
κάποιος με σπρώχνει με μια κουβέντα βιαστική
δεν υπάρχει τίποτα άλλο να σκεφτώ
με πιάνει τρόμος
γιατί μακριά σου πρέπει να μάθω πια να ζω
Και τώρα πες μου ποιο ξημέρωμα να βρω
Τώρα που στέγνωσε στις φλέβες μου το αίμα
τώρα που λέω τ’ όνομά σου και πονάω
τώρα δεν έχω πού να πάω μα στο άδειο σπίτι δε γυρνάω
γιατί κι αυτό θα μου θυμίζει πάλι εσένα
χωρίς εσένα
Δεν υπάρχεις για μένα πουθενά νιώθω χαμένος
σαν μαριονέτα που της κόψαν τα σχοινιά
λες και στάθηκε ο χρόνος μου εκεί εχθρός και ξένος
που με αφήνει πάνω στον τοίχο σαν ρωγμή
Και τώρα πες μου ποιο ξημέρωμα να ’ρθεί
Τώρα που στέγνωσε στις φλέβες μου το αίμα
τώρα που λέω τ’ όνομά σου και πονάω
τώρα δεν έχω πού να πάω μα στο άδειο σπίτι δε γυρνάω
γιατί κι αυτό θα μου θυμίζει πάλι εσένα
χωρίς εσένα
|
Den ipárchi pia epistrofí
stenós o drómos
kápios me spróchni me mia kuvénta viastikí
den ipárchi típota állo na skeftó
me piáni trómos
giatí makriá su prépi na mátho pia na zo
Ke tóra pes mu pio ksiméroma na vro
Tóra pu stégnose stis fléves mu to ema
tóra pu léo t’ ónomá su ke ponáo
tóra den écho pu na páo ma sto ádio spíti de girnáo
giatí ki aftó tha mu thimízi páli eséna
chorís eséna
Den ipárchis gia ména puthená niótho chaménos
san marionéta pu tis kópsan ta schiniá
les ke státhike o chrónos mu eki echthrós ke ksénos
pu me afíni páno ston ticho san rogmí
Ke tóra pes mu pio ksiméroma na ’rthi
Tóra pu stégnose stis fléves mu to ema
tóra pu léo t’ ónomá su ke ponáo
tóra den écho pu na páo ma sto ádio spíti de girnáo
giatí ki aftó tha mu thimízi páli eséna
chorís eséna
|
