Θα βρω μια άκρη, που θα πάει,
προτού η ζήλια σου με φάει,
την άκρη θα τη βρω,
τρελή καρδιά, γυναίκα σκάρτη,
δε θα με σβήσεις απ’ το χάρτη,
δε θα με σβήσεις απ’ το χάρτη
και δε θα τρελαθώ.
Ζημιά η τόση σου η ζήλια,
η ζήλια σου η τρελή,
μα υπάρχουν κι άλλες στον πλανήτη,
δεν είσαι μόνο εσύ,
δεν είσαι μόνο εσύ το τέλος κι η αρχή.
Θα βρω μια άκρη μες στο χρόνο
πριν γίνω φίλος με τον πόνο,
την άκρη θα τη βρω,
τρελή καρδιά, για ένα τι δεν κάνω,
τη ζωή μου στάχτη δεν κάνω,
τη ζωή μου στάχτη και δε θα τρελαθώ.
Ζημιά η τόση σου η ζήλια,
η ζήλια σου η τρελή,
μα υπάρχουν κι άλλες στον πλανήτη,
δεν είσαι μόνο εσύ,
δεν είσαι μόνο εσύ το τέλος κι η αρχή.
|
Tha vro mia ákri, pu tha pái,
protu i zília su me fái,
tin ákri tha ti vro,
trelí kardiá, gineka skárti,
de tha me svísis ap’ to chárti,
de tha me svísis ap’ to chárti
ke de tha trelathó.
Zimiá i tósi su i zília,
i zília su i trelí,
ma ipárchun ki álles ston planíti,
den ise móno esí,
den ise móno esí to télos ki i archí.
Tha vro mia ákri mes sto chróno
prin gino fílos me ton póno,
tin ákri tha ti vro,
trelí kardiá, gia éna ti den káno,
ti zoí mu stáchti den káno,
ti zoí mu stáchti ke de tha trelathó.
Zimiá i tósi su i zília,
i zília su i trelí,
ma ipárchun ki álles ston planíti,
den ise móno esí,
den ise móno esí to télos ki i archí.
|