Τόσα φώτα γύρω μου,
όμως πια δε με τυφλώνουν,
τόσος κόσμος δίπλα μου,
δεν τρομάζω πια.
Τόσα χρώματα, τόσα αγγίγματα
που ούτε καν μ’ αγγίζουν,
τόσα ψέματα, τόσα βλέμματα
που δε με συγκινούν.
Ζω, για μένα ζω, και τα τραγουδώ
πληγώθηκα γιαυτό και αντιδρώ,
σε δρόμους κι αλητείες,
μέσα εκεί θα ζω,
για όλους και για όλα
τώρα θα αδιαφορώ.
Όλα τόσο ασήμαντα,
που δεν βρίσκω ενδιαφέρον,
τόσοι άνθρωποι γελούν,
όμως δε γελάω πια.
Για όλους και για όλα αδιαφορώ.
|
Tósa fóta giro mu,
ómos pia de me tiflónun,
tósos kósmos dípla mu,
den tromázo pia.
Tósa chrómata, tósa angigmata
pu ute kan m’ angizun,
tósa psémata, tósa vlémmata
pu de me sigkinun.
Zo, gia ména zo, ke ta tragudó
pligóthika giaftó ke antidró,
se drómus ki alities,
mésa eki tha zo,
gia ólus ke gia óla
tóra tha adiaforó.
Όla tóso asímanta,
pu den vrísko endiaféron,
tósi ánthropi gelun,
ómos de geláo pia.
Gia ólus ke gia óla adiaforó.
|