Πόσο θα ‘θελα να μπω σε μια βαρκούλα
απ’ αυτές που ζωγραφίζουν τα παιδιά
να χαθώ μες στου ονείρου την λιμνούλα
και να γίνω ένα με την ζωγραφιά.
Να χωρούσα μες στο ροζ το φουστανάκι
και να μ’ άντεχε του ήλιου η ματιά
να τραγούδαγα για λίγο σαν παιδάκι
και να πέθαινα σε μια ακρογιαλιά.
Κράτα με μάτια μου απ’ το χέρι
ποιος ξέρει το αύριο τι θα φέρει
ποιος ξέρει το αύριο τι θα φέρει
κράτα με μάτια μου απ’ το χέρι
|
Póso tha ‘thela na bo se mia varkula
ap’ aftés pu zografízun ta pediá
na chathó mes stu oniru tin limnula
ke na gino éna me tin zografiá.
Na chorusa mes sto roz to fustanáki
ke na m’ ánteche tu íliu i matiá
na tragudaga gia lígo san pedáki
ke na péthena se mia akrogialiá.
Kráta me mátia mu ap’ to chéri
pios kséri to avrio ti tha féri
pios kséri to avrio ti tha féri
kráta me mátia mu ap’ to chéri
|