Κάποια στιγμή αποφάσισα κι εγώ
Να μπω μες στο παιχνίδι, όπως όλοι
Να ζήσω τη ζωή στον ενικό
Προσόν που απαιτούν οι πρώτοι ρόλοι
Και μου είπαν για να μπω μες στο χορό
Αυτόν που μου είχαν μάθει απ’ το σχολείο
Πρέπει να αλλάξω το «εμείς» με το «εγώ»
Κι ο νους μου να είναι πάντα στο ταμείο
Ζωή με το κομμάτι δηλαδή
Να δίνεις όσα παίρνεις μετρημένα
Να μένει αυτή η γεύση η στυφή
Κι απ’ την αρχή να είναι όλα τελειωμένα
Μα από μικρός αγάπαγα πολύ
Τους Ινδιάνους κι όλους τους χαμένους
Και δε μου πήγαινε καθόλου η στολή
Αυτή που βάζουν στους πετυχημένους
Και έτσι βγήκα απ’ έξω απ’ το χορό
Αφού σ’ αυτά τα ρούχα δε χωρούσα
Μα αισθάνομαι πιο άνετα εδώ
Την άλλη τη ζωή δεν τη μπορούσα
|
Kápia stigmí apofásisa ki egó
Na bo mes sto pechnídi, ópos óli
Na zíso ti zoí ston enikó
Prosón pu apetun i próti róli
Ke mu ipan gia na bo mes sto choró
Aftón pu mu ichan máthi ap’ to scholio
Prépi na allákso to «emis» me to «egó»
Ki o nus mu na ine pánta sto tamio
Zoí me to kommáti diladí
Na dínis ósa pernis metriména
Na méni aftí i gefsi i stifí
Ki ap’ tin archí na ine óla telioména
Ma apó mikrós agápaga polí
Tus Indiánus ki ólus tus chaménus
Ke de mu pígene kathólu i stolí
Aftí pu vázun stus petichiménus
Ke étsi vgíka ap’ ékso ap’ to choró
Afu s’ aftá ta rucha de chorusa
Ma esthánome pio áneta edó
Tin álli ti zoí den ti borusa
|