Ποιος είναι που μπορεί να δει
Πότε το σύννεφο γεννιέται
Πότε τα άνθη ανοίγουνε
Και πότε η μέρα με τη νύχτα συναντιέται
Πότε ο ύπνος έρχεται
Πότε το μίσος κι η αγάπη
Πως κρύβει μέσα του το ξύλο τη φωτιά
Που θα το κάνει κάρβουνο και στάχτη
Και με ρωτάς
Και με ρωτάς
Ο έρωτας, ο έρωτας
Πως έρχεται, πως φεύγει, κι αν ξαναέρθει
Εγώ θα κάψω τον καιρό
Με κάρβουνο αναμμένο
Κι αφού το σβήσω στο νερό
Πάνω σε τοίχο καθαρό
Θα γράψω “περιμένω”
Μη με ρωτάς
Μη με ρωτάς
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς
|
Pios ine pu bori na di
Póte to sínnefo genniéte
Póte ta ánthi anigune
Ke póte i méra me ti níchta sinantiéte
Póte o ípnos érchete
Póte to mísos ki i agápi
Pos krívi mésa tu to ksílo ti fotiá
Pu tha to káni kárvuno ke stáchti
Ke me rotás
Ke me rotás
O érotas, o érotas
Pos érchete, pos fevgi, ki an ksanaérthi
Egó tha kápso ton keró
Me kárvuno anamméno
Ki afu to svíso sto neró
Páno se ticho katharó
Tha grápso “periméno”
Mi me rotás
Mi me rotás
Mi me rotás, mi me rotás
|