Ζωή, νταλίκα κόκκινη
στις εθνικές, στις εθνικές του κόσμου,
στου Στέλιου τα τραγούδια
βενζίνα των φτωχών,
αγάπη θεοσκότεινη,
πολλά ουίσκια εντός μου
ακούνε τα ζεϊμπέκικα
σαν το Πάτερ ημών.
Πίκρα, μανούλα μου, το γάλα,
πίκρα τα χρόνια μας τα υγρά,
τα εργοστάσια μεγάλα,
τα μεροκάματα μικρά.
Φεύγω απ’ αυτό που νιώθω,
έκαψα τον πόθο μόνος μια νυχτιά,
ήπια μέχρι που σε είδα
με βαθιά ρυτίδα μες στην ξενιτιά,
φεύγω απ’ αυτό που νιώθω.
Βαριά τα χρόνια, σίδερα,
και τζούφια η λαμαρίνα,
χοτ ντογκ απ’ την καντίνα,
χιλιόμετρα φασόν,
αγάπη θεοσκότεινη,
Θεσσαλονίκη Αθήνα,
αγάπησέ με σήμερα
και στη διαπασών.
Πίκρα, μανούλα μου, το γάλα,
πίκρα τα χρόνια μας τα υγρά,
τα εργοστάσια μεγάλα,
τα μεροκάματα μικρά,
τα εργοστάσια μεγάλα,
τα μεροκάματα μικρά.
|
Zoí, ntalíka kókkini
stis ethnikés, stis ethnikés tu kósmu,
stu Stéliu ta tragudia
venzína ton ftochón,
agápi theoskótini,
pollá uískia entós mu
akune ta zeibékika
san to Páter imón.
Píkra, manula mu, to gála,
píkra ta chrónia mas ta igrá,
ta ergostásia megála,
ta merokámata mikrá.
Fevgo ap’ aftó pu niótho,
ékapsa ton pótho mónos mia nichtiá,
ípia méchri pu se ida
me vathiá ritída mes stin ksenitiá,
fevgo ap’ aftó pu niótho.
Oariá ta chrónia, sídera,
ke tzufia i lamarína,
chot ntogk ap’ tin kantína,
chiliómetra fasón,
agápi theoskótini,
Thessaloníki Athína,
agápisé me símera
ke sti diapasón.
Píkra, manula mu, to gála,
píkra ta chrónia mas ta igrá,
ta ergostásia megála,
ta merokámata mikrá,
ta ergostásia megála,
ta merokámata mikrá.
|