Θυμάμαι που βιαζόμουνα να φύγει ο καιρός,
να μπαίνω στα ακατάλληλα τα έργα,
τα βράδια να γυρνάω ότι ώρα θέλω εγώ
χωρίς να δίνω λόγο σε κανένα.
Θυμάμαι που βιαζόμουνα να φύγει ο καιρός,
ν’ αρχίσω να ξυρίζω το μουστάκι,
μονάχος να συχνάζω σε στέκια πονηρά
χωρίς να με φωνάζουν παιδάκι.
Και να που μεγάλωσα, να που φοβάμαι,
να που μικρός θα `θελα να `μαι,
να που μεγάλωσα, να που φοβάμαι,
γυρνάω στα παλιά και θυμάμαι.
Θυμάμαι που βιαζόμουνα να φύγει ο καιρός,
σε μέρη μακρινά να ταξιδέψω,
να μπω μέσα στα κόλπα, να γίνω δυνατός,
και το παιχνίδι της ζωής να παίξω.
Θυμάμαι που βιαζόμουνα να φύγει ο καιρός,
ν’ αρχίσω να καπνίζω και τσιγάρο,
τα χέρια μου ν’ απλώσω, ν’ αγγίξω τη ζωή,
τα δώρα που μου έταξε να πάρω.
Και να που μεγάλωσα, να που φοβάμαι,
να που μικρός θα `θελα να `μαι,
να που μεγάλωσα, να που φοβάμαι,
γυρνάω στα παλιά και θυμάμαι.
|
Thimáme pu viazómuna na fígi o kerós,
na beno sta akatállila ta érga,
ta vrádia na girnáo óti óra thélo egó
chorís na díno lógo se kanéna.
Thimáme pu viazómuna na fígi o kerós,
n’ archíso na ksirízo to mustáki,
monáchos na sichnázo se stékia ponirá
chorís na me fonázun pedáki.
Ke na pu megálosa, na pu fováme,
na pu mikrós tha `thela na `me,
na pu megálosa, na pu fováme,
girnáo sta paliá ke thimáme.
Thimáme pu viazómuna na fígi o kerós,
se méri makriná na taksidépso,
na bo mésa sta kólpa, na gino dinatós,
ke to pechnídi tis zoís na pekso.
Thimáme pu viazómuna na fígi o kerós,
n’ archíso na kapnízo ke tsigáro,
ta chéria mu n’ aplóso, n’ angikso ti zoí,
ta dóra pu mu étakse na páro.
Ke na pu megálosa, na pu fováme,
na pu mikrós tha `thela na `me,
na pu megálosa, na pu fováme,
girnáo sta paliá ke thimáme.
|