|
Και πού `ναι η νύχτα σου και το νησί σου
πού είν’ η ώρα σου και τα σκαριά
πού `ναι η άμμος σου και τ’ ακρογιάλι
πού πάν’ τα στήθη σου μες στα σφυριά.
Σε θέλω σούρουπο να με δικάσεις
νύχτα του σίδερου ώρα νωπή
μες στο σκοτάδι σου να με ξεχάσεις
για νύχτες π’ άφησα να μ’ αρνηθείς.
Σίδερο χύθηκα πάνω στη ρίζα
κι η φλόγα μαίνεται καθώς χυμά,
μέταλλα ζήτησα μέταλλα βρήκα
το στήθος μέσα μου ρόδο μη ζητά.
Φεύγω τραγούδι μου ήρθες και σ’ είχα
τα δάχτυλά μου νεροποντή,
βρέξε τις ώρες μου τα χέρια σμίχτα
πάνω στους στίχους μου βαθιά βροντή.
|
Ke pu `ne i níchta su ke to nisí su
pu in’ i óra su ke ta skariá
pu `ne i ámmos su ke t’ akrogiáli
pu pán’ ta stíthi su mes sta sfiriá.
Se thélo surupo na me dikásis
níchta tu síderu óra nopí
mes sto skotádi su na me ksechásis
gia níchtes p’ áfisa na m’ arnithis.
Sídero chíthika páno sti ríza
ki i flóga menete kathós chimá,
métalla zítisa métalla vríka
to stíthos mésa mu ródo mi zitá.
Fevgo tragudi mu írthes ke s’ icha
ta dáchtilá mu neropontí,
vrékse tis óres mu ta chéria smíchta
páno stus stíchus mu vathiá vrontí.
|
