Τις νύχτες που ο ύπνος δεν έρχεται
να μου κλείσει τα μάτια
τις νύχτες που σωριάζονται γύρω μου
τα χρυσά μου παλάτια
Τη μικρούλα πορτούλα ανοίγω
κι ενώ τρέχει το δάκρυ μου λίγο
τα φτωχά κατεβαίνω σκαλιά
και πηγαίνω στην ακρογιαλιά.
Και ρωτάω τα κύματα
που σε πήραν μαζί τους
να μου πουν αν σε φέρουνε
ή θα μείνεις δική τους
Και ρωτάω τα κύματα
να μου πουν μα δε λένε
πάντα μόνο με βλέπουνε
λυπημένα και κλαίνε
Και ρωτάω τα κύματα
που σε πήραν μαζί τους
να μου πουν αν σε φέρουνε
ή θα μείνεις δική τους
|
Tis níchtes pu o ípnos den érchete
na mu klisi ta mátia
tis níchtes pu soriázonte giro mu
ta chrisá mu palátia
Ti mikrula portula anigo
ki enó tréchi to dákri mu lígo
ta ftochá kateveno skaliá
ke pigeno stin akrogialiá.
Ke rotáo ta kímata
pu se píran mazí tus
na mu pun an se férune
í tha minis dikí tus
Ke rotáo ta kímata
na mu pun ma de léne
pánta móno me vlépune
lipiména ke klene
Ke rotáo ta kímata
pu se píran mazí tus
na mu pun an se férune
í tha minis dikí tus
|