Κάθε βράδυ τ’ άστρα μη μετράς, θα κουραστείς,
τ’ άσπρο σου χεράκι μην απλώνεις να πιαστείς,
στο κρυφό το περιγιάλι κύματα αφρισμένα
έρχονται και ξεψυχούν στην άμμο ένα – ένα,
έρχονται και ξεψυχούν στην άμμο ένα – ένα.
Μη μετράς τ’ αστέρια κάθε βράδυ απ’ την αρχή
και κλειστό τον ήλιο μην κρατάς μες στην ψυχή,
φύσηξε βοριάς, σκοτείνιασε το μεσημέρι,
δεν ξαναγυρνάει το περσινό το καλοκαίρι,
δεν ξαναγυρνάει το περσινό το καλοκαίρι.
|
Káthe vrádi t’ ástra mi metrás, tha kurastis,
t’ áspro su cheráki min aplónis na piastis,
sto krifó to perigiáli kímata afrisména
érchonte ke ksepsichun stin ámmo éna – éna,
érchonte ke ksepsichun stin ámmo éna – éna.
Mi metrás t’ astéria káthe vrádi ap’ tin archí
ke klistó ton ílio min kratás mes stin psichí,
físikse voriás, skotiniase to mesiméri,
den ksanagirnái to persinó to kalokeri,
den ksanagirnái to persinó to kalokeri.
|