Κάθε εμπόριο για καλό | Káthe ebório gia kaló

Η Μαρίνα βύθισε με ανακούφιση τα πρησμένα της πόδια μέσα στο ζεστό νερό που άχνιζε στην πλαστική λεκάνη μπροστά από παλιό σιδερένιο κρεβάτι. Αυτή η λεκάνη μαζί με το κρεβάτι κι ένα ξεχαρβαλωμένο τάβλι ήτανε και τα μοναδικά έπιπλα του δωματίου, όχι όμως και της Μαρίνας που τα υπόλοιπα πράγματα της (ρούχα, κατσαρόλες, καρέκλες) τα είχε στα άλλα δωμάτια του σπιτιού αφού το σπίτι ήτανε τριάρι. Ένα συνηθισμένο διαμέρισμα στου Γκύζη, απέναντι απ’ την Ιπποκράτους. Εδώ έμενε και ο Μανώλης, ο αδελφός της Ελένης που πέθανε στη χούντα από καρκίνο. Τη Μαρίνα αυτός (ταχυδρόμος ήτανε) την είχε να τον περιποιείται και ήταν και κομμάτι τσιμπημένος μαζί της. Λεφτά για να την πληρώνει βέβαια δεν περισσεύανε, γι’ αυτό της είχε παραχωρήσει το ένα δωμάτιο για να μένει και της επέτρεπε να βάζει τα πράγματά της και στα υπόλοιπα δύο για να την υποχρεώσει μπας και του κάτσει. Όταν άνοιγες το παράθυρο στο δωμάτιο της Μαρίνας, φάτσα απέναντι ήτανε το αστυνομικό τμήμα της περιοχής. “Έχεις και θέα στους μπάτσους”, της έλεγε ο Μανώλης, γελώντας. Κι η Μαρίνα τσαντιζότανε, γιατί είχε αδελφό χωροφύλακα. Απ’ τα χαράματα σηκωνότανε ο Μανώλης, πήγαινε στο ταχυδρομείο, έπαιρνε το σάκο με τα γράμματα. Μετά ξαναγύριζε πάλι σπίτι, τα `δινε στη Μαρίνα κι έβγαινε αυτή να τα μοιράσει, γιατί ο Μανώλης, μετά την Αλλαγή, είχε πέσει στην πρέζα και δεν τον βαστάγανε τα πόδια του. Ξάπλωνε λοιπόν στο κρεβάτι της Μαρίνας, άνοιγε και το παράθυρο και χάζευε τους μπάτσους απέναντι. Τώρα οι μπάτσοι, βέβαια, τα ξέρανε όλα. Και για την λούφα στο ταχυδρομείο, και για την πρέζα. Αλλά κάνανε τα στραβά μάτια, κι αυτό ο Μανώλης το εκτιμούσε πάρα πολύ. Μια γειτονιά, έλεγε, είμαστε. `Αμα αρχίσει και καρφώνει ο ένας τον άλλον, πάει χαθήκαμε να πούμε. Είχε αποκτήσει και φιλίες με τους σκοπούς. Πιο πολύ είχε συνδεθεί μ’ ένα νεαρό, έναν καινούργιο απ’ την Ήπειρο. Χαρίση τον ελέγανε, το μικρό του δεν του το `χε πει. Τον είχε μπάσει, μάλιστα, και στο σπίτι κάνα δυο φορές και παίξανε τάβλι. Τη μια φορά τους, όμως, τους έκανε τσακωτούς η Μαρίνα και μετά έκανε μεγάλη φασαρία στο Μανώλη, μπας και μπλέξει το νεαρό και έχουνε τραβήγματα. Κι επειδή ο Μανώλης δεν έπαιρνε από λόγια, πήγε μόνη της η κοπέλα και βρήκε τον αστυνόμο και του `πε να μην έρχεται στο σπίτι για να μην χαλάσει την καριέρα του. Του `πε και τα βάσανά της, όλη μέρα ποδαρόδρομο χωρίς να πληρώνεται, πως ήτανε μόνη της στην Αθήνα, δεν είχε κανέναν, συγκινήθηκε ο αστυνόμος, την ερωτεύτηκε, παντρευτήκανε, πήγανε μ’ ένα τρίκυκλο, πήρανε τα πράγματά από το σπίτι και έμεινε ο Μανώλης μόνος του με τρία δωμάτια. Είδε κι αποείδε, Μαρίνα άλλη δεν έβρισκε, γκρέμισε, λοιπόν, τον τοίχο του παραθύρου που `τανε απέναντι από το αστυνομικό τμήμα, το `κανε πόρτα. Έβαλε και μια ταμπέλα από πάνω “Αιτήσεις”, είχε και τις γνωριμίες με τα όργανα, μπήκε και σ’ ένα κόλπο με κάτι άδειες ταξί και τώρα έχει δικό του βενζινάδικο ο Μανώλης.

I Marína víthise me anakufisi ta prisména tis pódia mésa sto zestó neró pu áchnize stin plastikí lekáni brostá apó palió siderénio kreváti. Aftí i lekáni mazí me to kreváti ki éna ksecharvaloméno távli ítane ke ta monadiká épipla tu domatíu, óchi ómos ke tis Marínas pu ta ipólipa prágmata tis (rucha, katsaróles, karékles) ta iche sta álla domátia tu spitiu afu to spíti ítane triári. Έna sinithisméno diamérisma stu Gkízi, apénanti ap’ tin Ippokrátus. Edó émene ke o Manólis, o adelfós tis Elénis pu péthane sti chunta apó karkíno. Ti Marína aftós (tachidrómos ítane) tin iche na ton peripiite ke ítan ke kommáti tsibiménos mazí tis. Leftá gia na tin pliróni vévea den perissevane, gi’ aftó tis iche parachorísi to éna domátio gia na méni ke tis epétrepe na vázi ta prágmatá tis ke sta ipólipa dío gia na tin ipochreósi bas ke tu kátsi. Όtan ániges to paráthiro sto domátio tis Marínas, fátsa apénanti ítane to astinomikó tmíma tis periochís. “Έchis ke théa stus bátsus”, tis élege o Manólis, gelóntas. Ki i Marína tsantizótane, giatí iche adelfó chorofílaka. Ap’ ta charámata sikonótane o Manólis, pígene sto tachidromio, éperne to sáko me ta grámmata. Metá ksanagirize páli spíti, ta `dine sti Marína ki évgene aftí na ta mirási, giatí o Manólis, metá tin Allagí, iche pési stin préza ke den ton vastágane ta pódia tu. Ksáplone lipón sto kreváti tis Marínas, ánige ke to paráthiro ke cházeve tus bátsus apénanti. Tóra i bátsi, vévea, ta ksérane óla. Ke gia tin lufa sto tachidromio, ke gia tin préza. Allá kánane ta stravá mátia, ki aftó o Manólis to ektimuse pára polí. Mia gitoniá, élege, imaste. `Ama archísi ke karfóni o énas ton állon, pái chathíkame na pume. Iche apoktísi ke filíes me tus skopus. Pio polí iche sindethi m’ éna nearó, énan kenurgio ap’ tin Ήpiro. Charísi ton elégane, to mikró tu den tu to `che pi. Ton iche bási, málista, ke sto spíti kána dio forés ke peksane távli. Ti mia forá tus, ómos, tus ékane tsakotus i Marína ke metá ékane megáli fasaría sto Manóli, bas ke bléksi to nearó ke échune travígmata. Ki epidí o Manólis den éperne apó lógia, píge móni tis i kopéla ke vríke ton astinómo ke tu `pe na min érchete sto spíti gia na min chalási tin kariéra tu. Tu `pe ke ta vásaná tis, óli méra podaródromo chorís na plirónete, pos ítane móni tis stin Athína, den iche kanénan, sigkiníthike o astinómos, tin eroteftike, pantreftíkane, pígane m’ éna tríkiklo, pírane ta prágmatá apó to spíti ke émine o Manólis mónos tu me tría domátia. Ide ki apoide, Marína álli den évriske, gkrémise, lipón, ton ticho tu parathíru pu `tane apénanti apó to astinomikó tmíma, to `kane pórta. Έvale ke mia tabéla apó páno “Etísis”, iche ke tis gnorimíes me ta órgana, bíke ke s’ éna kólpo me káti ádies taksí ke tóra échi dikó tu venzinádiko o Manólis.