Πώς περάσανε τα χρόνια
σαν πουλιά, σαν χελιδόνια
Τώρα κάθομαι και κλαίω
το παράπονό μου λέω
Κάτω στα Πετράλωνα
νύχτα με φεγγάρι
άνοιξα την πόρτα μου
σ’ ένα παλικάρι
Κάτω στα Πετράλωνα
μ’ άφησε κι εχάθη
κι από το τριαντάφυλλο
μου `μεινε τ’ αγκάθι
Πώς περάσανε τα νιάτα
και δε φαίνεσαι στη στράτα
Άλλους βλέπω στο σεργιάνι
και παράπονο με πιάνει
Κάτω στα Πετράλωνα
νύχτα με φεγγάρι
άνοιξα την πόρτα μου
σ’ ένα παλικάρι
Κάτω στα Πετράλωνα
μ’ άφησε κι εχάθη
κι από το τριαντάφυλλο
μου `μεινε τ’ αγκάθι
|
Pós perásane ta chrónia
san puliá, san chelidónia
Tóra káthome ke kleo
to paráponó mu léo
Káto sta Petrálona
níchta me fengári
ániksa tin pórta mu
s’ éna palikári
Káto sta Petrálona
m’ áfise ki echáthi
ki apó to triantáfillo
mu `mine t’ agkáthi
Pós perásane ta niáta
ke de fenese sti stráta
Άllus vlépo sto sergiáni
ke parápono me piáni
Káto sta Petrálona
níchta me fengári
ániksa tin pórta mu
s’ éna palikári
Káto sta Petrálona
m’ áfise ki echáthi
ki apó to triantáfillo
mu `mine t’ agkáthi
|