Μια στοίβα γράμματα ριγμένα στο τραπέζι
και το παλιό τραγούδι μας στο ράδιο να παίζει,
ένας ξενύχτης άνεμος μου φέρνει τ’ άρωμά σου
και το φεγγάρι ψάχνει, μα δε βρίσκει τη σκιά σου.
Γεμίζει την κλεψύδρα μου της μοναξιάς η σκόνη
κι ό,τι η ματιά σου ζέσταινε, σιγά – σιγά παγώνει.
Πόσο κοντά είναι δυο ψυχές, δεν το μετρούν τα μίλια
κι από τ’ αστέρια πιο μακριά ειν’ η καρδιά απ’ τα χείλια.
Τραβούν οι δρόμοι μας αντίθετη πορεία
και τίποτ’ άλλο μάτια μου δεν έχει σημασία.
Εγώ εδώ, εσύ εκεί, κι η αγάπη μας χαμένη,
το τρένο αυτό που έφυγε, ακόμα περιμένει.
|
Mia stiva grámmata rigména sto trapézi
ke to palió tragudi mas sto rádio na pezi,
énas kseníchtis ánemos mu férni t’ áromá su
ke to fengári psáchni, ma de vríski ti skiá su.
Gemízi tin klepsídra mu tis monaksiás i skóni
ki ó,ti i matiá su zéstene, sigá – sigá pagóni.
Póso kontá ine dio psichés, den to metrun ta mília
ki apó t’ astéria pio makriá in’ i kardiá ap’ ta chilia.
Travun i drómi mas antítheti poria
ke típot’ állo mátia mu den échi simasía.
Egó edó, esí eki, ki i agápi mas chaméni,
to tréno aftó pu éfige, akóma periméni.
|