Κοιμάτ’ η Κρήτη σαν βουβό θεριό θαλασσινό που ανέβη
βαθιά απ’ τη μαύρη λάσπη του καιρού να πάρει λίγη ανάσα.
Τη ζυγαριά κρατάει στα πέλαγα και το φιλί ζυγιάσει
η Ελένη στέναξε απ’ την ομορφιά του κόσμου λαβωμένη
Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο έμπαινε το νυχτοδροσοβόλι
θαμπό κοιμότ’ αντίκρα το βουνό στο απόλιγο φεγγάρι
Έτσι περνούσε με τα δίχτυα της στο κόσμο απάνω η νύχτα
κι ότ’ η στριμμένη μέρα αρνιότανε το κουβαλούσε εκείνη
πεσκέσι μες στου ονείρου τα χλωμά τα φύλλα τυλιγμένο
η Ελένη στέναξε απ’ την ομορφιά του κόσμου λαβωμένη
|
Kimát’ i Kríti san vuvó therió thalassinó pu anévi
vathiá ap’ ti mavri láspi tu keru na pári lígi anása.
Ti zigariá kratái sta pélaga ke to filí zigiási
i Eléni sténakse ap’ tin omorfiá tu kósmu lavoméni
Ap’ t’ anichtó paráthiro ébene to nichtodrosovóli
thabó kimót’ antíkra to vunó sto apóligo fengári
Έtsi pernuse me ta díchtia tis sto kósmo apáno i níchta
ki ót’ i strimméni méra arniótane to kuvaluse ekini
peskési mes stu oniru ta chlomá ta fílla tiligméno
i Eléni sténakse ap’ tin omorfiá tu kósmu lavoméni
|