Κυριακή στη Σαλονίκη
μια ανοιξιάτικη βραδιά,
θα μεθύσω, θα χορέψω
μέσα στο καφέ αμάν.
Μ’έναν αργιλέ όλη νύχτα
θα ζαλίσω το μυαλό,
με ροσόλια και σερμπέτια
θα ημερέψω τον καημό.
Μιας μικρής τα μάτια θέλω
να τα φέρω στο μυαλό,
τ’ όμορφο το φόρεμά της,
το κορμάκι το ψηλό.
Δε μου είπε τ’ όνομά της,
δεν τη ρώτησαα ποτέ,
με τα μάτια μου μιλούσε,
δυο ματάκια. δυο φωτιές.
Ένα βράδυ στ’ όνειρό μου
να τη `κείνη η ομορφιά,
‘κείνο το λιγνό κορμάκι
με μια θλίψη στη ματιά
σ’ ένα ταιριαστό φορμάκι
κι ένα αστέρι ζωγραφιά.
Με πολίτικο λαούτο,
με δερβίσικο σκοπό,
της μικρής τα κάλη θέλω
να γλεντήσω στο χορό.
|
Kiriakí sti Saloníki
mia aniksiátiki vradiá,
tha methíso, tha chorépso
mésa sto kafé amán.
M’énan argilé óli níchta
tha zalíso to mialó,
me rosólia ke serbétia
tha imerépso ton kaimó.
Mias mikrís ta mátia thélo
na ta féro sto mialó,
t’ ómorfo to fóremá tis,
to kormáki to psiló.
De mu ipe t’ ónomá tis,
den ti rótisaa poté,
me ta mátia mu miluse,
dio matákia. dio fotiés.
Έna vrádi st’ óniró mu
na ti `kini i omorfiá,
‘kino to lignó kormáki
me mia thlípsi sti matiá
s’ éna teriastó formáki
ki éna astéri zografiá.
Me polítiko lauto,
me dervísiko skopó,
tis mikrís ta káli thélo
na glentíso sto choró.
|