Τα περασμένα μη ζητάς
το παρελθόν μην το κοιτάς
μαύρη η άνοιξη για μας
την ξορκίζω μ’ άνθη λεμονιάς.
Μέσα στη μνήμη σου βαθιά
κράτησε τούτα τα φιλιά
γιατί δε θα σε ξαναδώ
το ‘δα στο κρασί τ’ αποψινό.
Λόγια βουβά μες στη σιωπή
όλα αλλάζουν στη στιγμή
είν’ ο χρόνος νόμος κι αρχηγός
δεν μας λογαριάζει δυστυχώς.
Έστρωσα να κοιμηθώ
κρεβάτι για τον ουρανό
φέρτε λουλούδια και σπαθιά
σβήνω κάθε σχέση μας παλιά.
Στόλισμα της οροφής
ο πόνος μιας βαθιάς πληγής
το φως που καίει σιωπηλό
φέγγει κάθε φέρσιμο σκληρό.
|
Ta perasména mi zitás
to parelthón min to kitás
mavri i ániksi gia mas
tin ksorkízo m’ ánthi lemoniás.
Mésa sti mními su vathiá
krátise tuta ta filiá
giatí de tha se ksanadó
to ‘da sto krasí t’ apopsinó.
Lógia vuvá mes sti siopí
óla allázun sti stigmí
in’ o chrónos nómos ki archigós
den mas logariázi distichós.
Έstrosa na kimithó
kreváti gia ton uranó
férte luludia ke spathiá
svíno káthe schési mas paliá.
Stólisma tis orofís
o pónos mias vathiás pligís
to fos pu kei siopiló
féngi káthe férsimo skliró.
|