Μ’ όλη τη φτώχεια μου, σε πήρα να σε σώσω
κι από τον δρόμο τον κακό να σε γλιτώσω.
Τα όνειρά μου όμως σβήσαν μια βραδιά
κι έγιναν φίδια και μου τρώνε την καρδιά.
Σ’ αυτόν τον κόσμο μόνο εσέναν αγαπούσα
και δε με πείραζε ακόμα κι αν πεινούσα,
περιφρονούσα κάθε ξένη αγκαλιά
μα εσύ μου σκάρωσες προχθές βρωμοδουλειά.
Μ’ όλη τη φτώχεια μου, σε πήρα να σε σώσω
κι από τον κόσμο τον κακό να σε γλιτώσω.
Τώρα να φύγεις και μην παραπονεθείς
γιατί όπως έστρωσες έτσι θα κοιμηθείς.
|
M’ óli ti ftóchia mu, se píra na se sóso
ki apó ton drómo ton kakó na se glitóso.
Ta ónirá mu ómos svísan mia vradiá
ki éginan fídia ke mu tróne tin kardiá.
S’ aftón ton kósmo móno esénan agapusa
ke de me piraze akóma ki an pinusa,
perifronusa káthe kséni agkaliá
ma esí mu skároses prochthés vromoduliá.
M’ óli ti ftóchia mu, se píra na se sóso
ki apó ton kósmo ton kakó na se glitóso.
Tóra na fígis ke min paraponethis
giatí ópos éstroses étsi tha kimithis.
|