Για ποιον χτυπά το τελευταίο καμπανάκι
ένας φόβος μου παίρνει το μυαλό
μήπως τυφλός φτάνω τώρα προς το τέρμα
κι οι ευκαιρίες ήταν μέχρι εδώ
Κοιτούσα γύρω μου μονάχα το σκοτάδι
σαν τη σκόνη εκεί είχα σκορπιστεί
σβήνοντας πίσω μου κάθε ένα σημάδι
σ’ ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή
Βγαίνω στον κόσμο, θεριό αγριεμένο
από μια φυλακή που είχα φτιάξει εγώ
αυτά που θέλω πια δε θα περιμένω
είναι εδώ, το ξέρω καλά πως θα τα βρω
Είναι τα όνειρά μου δίκοπα μαχαίρια
μου ανοίγουν κι άλλο την πληγή
και τρέχει μέσα από τ’ ατίθασά μου χέρια
γλυκά η ψυχή μου αιμορραγεί
Εγώ πληρώνω τις δικές μου αμαρτίες
δε θα τις κρύψω μέσα στη σιωπή
μ’ αυτές θα φτιάξω άλλες ιστορίες
για να με πάρουν σαν μαγικό χαλί
|
Gia pion chtipá to telefteo kabanáki
énas fóvos mu perni to mialó
mípos tiflós ftáno tóra pros to térma
ki i efkeríes ítan méchri edó
Kitusa giro mu monácha to skotádi
san ti skóni eki icha skorpisti
svínontas píso mu káthe éna simádi
s’ éna taksídi chorís epistrofí
Ogeno ston kósmo, therió agrieméno
apó mia filakí pu icha ftiáksi egó
aftá pu thélo pia de tha periméno
ine edó, to kséro kalá pos tha ta vro
Ine ta ónirá mu díkopa macheria
mu anigun ki állo tin pligí
ke tréchi mésa apó t’ atíthasá mu chéria
gliká i psichí mu emorragi
Egó pliróno tis dikés mu amartíes
de tha tis krípso mésa sti siopí
m’ aftés tha ftiákso álles istoríes
gia na me párun san magikó chalí
|