Μακριά μακριά θα πάω να ζήσω
θα ‘χω τα βλέφαρα κλειστά
να μην κοιτάζω ποτέ πια πίσω
ούτε τριγύρω, ούτε μπροστά.
Ας πει ο καθένας ό,τι θέλει
πως έχω τώρα ορμές τρελού
ψυχή δεν είμαι…Είμαι νεφέλη
με σπρώχνει τ’ αεράκι αλλού.
Θα γίνω κρίνο με τα κρίνα
θα μάθω αν έχουνε καρδιά
αν ονειρεύονται κι εκείνα
και ξεψυχούνε στα κλαδιά.
Και στα φεγγάρια τ’ ασημένια
στον κρυσταλλένιο το γιαλό
τη γλώσσα την τριανταφυλλένια
θα μάθω να κρυφομιλώ.
Θα μάθω πως κρυφαγαπούνε
και κλαίνε οι πράσινοι κισσοί
και τ’ αστεράκια θα μου πούνε
τη θλίψη τους που ‘ναι χρυσή.
Μακριά μακριά
Γλυκά γλυκά
σιγά σιγά.
|
Makriá makriá tha páo na zíso
tha ‘cho ta vléfara klistá
na min kitázo poté pia píso
ute trigiro, ute brostá.
As pi o kathénas ó,ti théli
pos écho tóra ormés trelu
psichí den ime…Ime neféli
me spróchni t’ aeráki allu.
Tha gino kríno me ta krína
tha mátho an échune kardiá
an onirevonte ki ekina
ke ksepsichune sta kladiá.
Ke sta fengária t’ asiménia
ston kristallénio to gialó
ti glóssa tin triantafillénia
tha mátho na krifomiló.
Tha mátho pos krifagapune
ke klene i prásini kissi
ke t’ asterákia tha mu pune
ti thlípsi tus pu ‘ne chrisí.
Makriá makriá
Gliká gliká
sigá sigá.
|