Μαλώνω το βοριά που μου σφαλάει
τα μάτια με σκοτάδι κι ερημιά
σκεπάζει ο πατέρας τον Αρίστο
π’ ανήξερος κοιμάται και γελά
Πώς να γελάσουνε τα δυο μου χείλη
φαρμάκι παγωνιά χωρίς φωτιά
Πίκρα στην φτώχεια να μην ξαναστείλει
όποιος την πλάση ετούτη κυβερνά
Μαλώνω τη νυχτιά που μου σφαλάει
τα μάτια με σκοτάδι κι ερημιά
Εξύπνησ’ ο Αρίστος μας και κλαίει
κι η μάνα μου στον στήθος τον κρατά
|
Malóno to voriá pu mu sfalái
ta mátia me skotádi ki erimiá
skepázi o patéras ton Arísto
p’ aníkseros kimáte ke gelá
Pós na gelásune ta dio mu chili
farmáki pagoniá chorís fotiá
Píkra stin ftóchia na min ksanastili
ópios tin plási etuti kiverná
Malóno ti nichtiá pu mu sfalái
ta mátia me skotádi ki erimiá
Eksípnis’ o Arístos mas ke klei
ki i mána mu ston stíthos ton kratá
|