|
Εδώ στα ξένα, μάνα μου, πια δεν μπορώ να κάνω,
τέτοιο καημό δε νταγιαντώ, μανούλα, θα πεθάνω.
Βαρέθηκα την ξενιτιά τα μάτια μου βουρκώνουν
και το χωριό σαν θυμηθώ, τα στήθη μου ματώνουν.
Μονάχος κι απομόναχος, να μη θωρώ κανένα,
ούτε τη Μάρω π’ αγαπώ κι όπου πονεί για μένα.
Αχ, πότε πια, μανούλα μου, θε να ‘ρθει ‘κείνη η μέρα,
που θα ‘ρθω στην πατρίδα μας, κοντά σας εκεί πέρα.
Να δω και πάλι το χωριό και τ’ άσπρο το ‘κκλησάκι
και κάτω από την πλατανιά, να ξαπλωθώ λιγάκι.
Την τσούπρα π’ άφησα μικρή, την όμορφη τη Μάρω,
ήρθε καιρός γυναίκα μου, μάνα, πια να την πάρω.
Κι εγώ ν’ ανοίξω σπιτικό, νοικοκυριό να κάνω,
όχι στα ξένα έρημος, κοντά σας να πεθάνω.
Να πας ν’ ανάψεις, μάνα μου, στην Παναγιά λαμπάδα,
να βοηθήσει σύντομα να έρθω στην Ελλάδα.
|
Edó sta kséna, mána mu, pia den boró na káno,
tétio kaimó de ntagiantó, manula, tha petháno.
Oaréthika tin ksenitiá ta mátia mu vurkónun
ke to chorió san thimithó, ta stíthi mu matónun.
Monáchos ki apomónachos, na mi thoró kanéna,
ute ti Máro p’ agapó ki ópu poni gia ména.
Ach, póte pia, manula mu, the na ‘rthi ‘kini i méra,
pu tha ‘rtho stin patrída mas, kontá sas eki péra.
Na do ke páli to chorió ke t’ áspro to ‘kklisáki
ke káto apó tin plataniá, na ksaplothó ligáki.
Tin tsupra p’ áfisa mikrí, tin ómorfi ti Máro,
írthe kerós gineka mu, mána, pia na tin páro.
Ki egó n’ anikso spitikó, nikokirió na káno,
óchi sta kséna érimos, kontá sas na petháno.
Na pas n’ anápsis, mána mu, stin Panagiá labáda,
na voithísi síntoma na értho stin Elláda.
|
