|
Κάποτε ήμουνα παιδί
κι είχα ματιά αγγελική
κι ένα βαρκάκι φίλο.
Είχα και δάκρυα καθαρά
που για να γίνουνε χαρά
τα στέγνωνα στον ήλιο.
Κάποτε είχα μια καρδιά
όλο λαούτα και βιολιά
και από την ψυχή μου
έβγαινε γάργαρη η φωνή
και το αηδόνι στην αυλή
τραγούδαγε μαζί μου.
Κάποτε ήμουνα εγώ,
τώρα ποιος είμαι απορώ,
πού πήγε ο πιτσιρικάς
με τα φτερά στην πλάτη.
Κάποτε ήμουνα εγώ
μα τώρα ψάχνω να με βρω,
να μάθω πάλι να γελώ
και να μοιράζω αγάπη.
Κάποτε είχα μια μηλιά,
είχα μια μάνα Παναγιά,
μια μερωμένη Αθήνα.
Και για των φίλων τη χαρά
ένα φιλί και μια αγκαλιά,
διάφανα άσπρα κρίνα.
Κάποτε άκουγα πουλιά
και παραμύθια μαγικά
που λέγαν την αλήθεια.
Για να γλυκάνω τον καημό
είχα χαμόγελο ουρανό
κι υπομονή στη στήθια.
Κάποτε ήμουνα παιδί…
Κάποτε ήμουνα παιδί.
|
Kápote ímuna pedí
ki icha matiá angelikí
ki éna varkáki fílo.
Icha ke dákria kathará
pu gia na ginune chará
ta stégnona ston ílio.
Kápote icha mia kardiá
ólo lauta ke violiá
ke apó tin psichí mu
évgene gárgari i foní
ke to aidóni stin avlí
tragudage mazí mu.
Kápote ímuna egó,
tóra pios ime aporó,
pu píge o pitsirikás
me ta fterá stin pláti.
Kápote ímuna egó
ma tóra psáchno na me vro,
na mátho páli na geló
ke na mirázo agápi.
Kápote icha mia miliá,
icha mia mána Panagiá,
mia meroméni Athína.
Ke gia ton fílon ti chará
éna filí ke mia agkaliá,
diáfana áspra krína.
Kápote ákuga puliá
ke paramíthia magiká
pu légan tin alíthia.
Gia na glikáno ton kaimó
icha chamógelo uranó
ki ipomoní sti stíthia.
Kápote ímuna pedí…
Kápote ímuna pedí.
|
