|
Άννα του Μετρό
κάνεις τον πόνο δουλειά
Κρατάς στην αγκαλιά
Δύο χρονών μωρό.
Στέκεσαι πάντα βουβή
Γκρίζα σκιά στα σκαλιά
Πλάι σου κοιμούνται σκυλιά.
Άνθρωποι βιαστικοί
ρίχνουν μια χούφτα ψιλά
Κι ύστερα προσπερνούν
Δε ρίχνουνε ματιά.
Ούτε γυρνούν να σε δουν
Το βλέμμα να μη μπλεχτεί.
Κι όμως μια σκέψη πνιχτή τους λέει
Μην το ξεχνάς, είσαι από μας
Το ίδιο άστρο μας οδηγεί
Μην το ξεχνάς, ζεις σαν εμάς
Με την ίδια πληγή.
Μη μας ξεχνάς, είσαι από μας
Το ίδιο άστρο μας οδηγεί.
Μη μας ξεχνάς, ζεις σαν εμάς:
Μετανάστης στη γη.
|
Άnna tu Metró
kánis ton póno duliá
Kratás stin agkaliá
Dío chronón moró.
Stékese pánta vuví
Gkríza skiá sta skaliá
Plái su kimunte skiliá.
Άnthropi viastiki
ríchnun mia chufta psilá
Ki ístera prospernun
De ríchnune matiá.
Oíte girnun na se dun
To vlémma na mi blechti.
Ki ómos mia sképsi pnichtí tus léi
Min to ksechnás, ise apó mas
To ídio ástro mas odigi
Min to ksechnás, zis san emás
Me tin ídia pligí.
Mi mas ksechnás, ise apó mas
To ídio ástro mas odigi.
Mi mas ksechnás, zis san emás:
Metanástis sti gi.
|
