|
Δεν υπάρχει γατρειά, όλα πάνε μπροστά,
εγώ μένω εδώ και νομίζω ότι ζω ξανά
σαν τον κλέφτη στο φως, μα περνάει ο καιρός,
δε θυμάμαι το χθες, δε θυμάμαι το πώς.
Μια φορά ήσουν εδώ.
Ξεφτισμένη σκιά, κολλημένο μυαλό,
όλα πάνε μπροστά, εγώ μένω εδώ ξανά.
Το κορμί μου τρυπάει, ο αέρας με τυφλώνει, με καίει,
μες στο αίμα μου ρέει το ταξίδι της σφαίρας.
Μην μιλάς πουθενά δε θα βγάλει, το μαρτύριο πέρασαν κι άλλοι,
είναι ο πόνος ζεστός, η ανάγκη μεγάλη, γλυκιά παραζάλη.
Μια φορά ήσουν εδώ.
Πήρα μαζί μου το κεφάλι μου απ’ το σπίτι,
δεν ξέχασα απολύτως τίποτα, μόνο τη λύπη.
Επέλεξα να ζήσετε μαζί μου, ότι μου λείπει,
ήταν δύσκολο να αποδεχτώ πως κάτι δε μου ανήκει.
Τι έχει μείνει, κάτσε να θυμηθώ τι έχει γίνει.
Μια φορά ήσουν εδώ μα δύο στου κόσμου την πρύμνη
όλοι ίδιοι, όλοι ωριμάζουν με βάση τη μνήμη.
Για αυτό πες μου ποιο το παρελθόν σου πριν γίνουμε φίλοι.
Οτιδήποτε, το κενό απ’ το βλέμμα πια δεν κρύβεται,
μα ψάχνω έστω μια σπίθα για να πω πως κάτι γίνεται.
Πολύ κοντά στο τέρμα, πολύ κοντά σε μένα,
πολύ καλά κι αυτό σημαίνει απότομα πυθμένα.
Θα παραδεχτώ ότι είμαι συγκινημένος,
φαντάστηκα ένα πιο αίσιο τέλος με κακή αρχή,
μα ένα το συμπέρασμα που έβγαλα στο τέλος
για να δεις πιο καθαρά κάνε τοπίο αναστροφή.
|
Den ipárchi gatriá, óla páne brostá,
egó méno edó ke nomízo óti zo ksaná
san ton kléfti sto fos, ma pernái o kerós,
de thimáme to chthes, de thimáme to pós.
Mia forá ísun edó.
Kseftisméni skiá, kolliméno mialó,
óla páne brostá, egó méno edó ksaná.
To kormí mu tripái, o aéras me tiflóni, me kei,
mes sto ema mu réi to taksídi tis sferas.
Min milás puthená de tha vgáli, to martírio pérasan ki álli,
ine o pónos zestós, i anágki megáli, glikiá parazáli.
Mia forá ísun edó.
Píra mazí mu to kefáli mu ap’ to spíti,
den kséchasa apolítos típota, móno ti lípi.
Epéleksa na zísete mazí mu, óti mu lipi,
ítan dískolo na apodechtó pos káti de mu aníki.
Ti échi mini, kátse na thimithó ti échi gini.
Mia forá ísun edó ma dío stu kósmu tin prímni
óli ídii, óli orimázun me vási ti mními.
Gia aftó pes mu pio to parelthón su prin ginume fíli.
Otidípote, to kenó ap’ to vlémma pia den krívete,
ma psáchno ésto mia spítha gia na po pos káti ginete.
Polí kontá sto térma, polí kontá se ména,
polí kalá ki aftó simeni apótoma pithména.
Tha paradechtó óti ime sigkiniménos,
fantástika éna pio esio télos me kakí archí,
ma éna to sibérasma pu évgala sto télos
gia na dis pio kathará káne topío anastrofí.
|
